Jan en Mieke naar Nieuw Zeeland 2018

Andere reisblogs

 Jan en Mieke naar Nieuw Zeeland

Sinds we de eerste films van The Lord of the Rings hebben gezien dromen wij ervan om de prachtige natuur in Nieuw Zeeland te gaan bezoeken.

En nu, 20 jaar later, is het eindelijk zover. Dit jaar zijn we 30 jaar getrouwd dus dat leek ons wel een mooie gelegenheid om onze droomreis te maken. 

Ik ben deze reis dan ook al maanden aan het plannen en heb veel gelezen over Nieuw Zeeland, ik heb allerlei ideeen om dingen te gaan bezoeken, dingen die ik absoluut wil zien. Er zijn zelfs al een heleboel activiteiten gereserveerd, de overnachtingen uitgezocht en geboekt, de auto besteld, de ferry gereserveerd. Ik ben echt super georganiseerd aan deze reis begonnen, benieuwd of het ook zo gaat lopen als ik nu in mijn hoofd heb. 

We vertrekken op 9 november met het vliegtuig vanuit Brussel Zaventem, met een tussenstop in Dubai, naar Christchurch, op het zuidereiland van Nieuw Zeeland. De reis zelf zal bijna 30h duren dus dat wordt geen feest, zolang opgesloten zitten in een vliegende buis, maar je moet er iets voor over hebben. 

 .

In Christchurch zou er een huurauto op ons wachten en dan gaan we eerst het zuidereiland verkennen, en steken daarna per ferry over naar het Noordereiland. Ook daar gaan we van alles bezoeken om tenslotte in Auckland de auto weer in te leveren en vandaar terug naar huis te vliegen, weer over Dubai.

2 december zouden we weer thuis komen.

Ongetwijfeld doodmoe  maar we hopen dan wel allerlei Hobbitachtige dingen gezien te hebben, evenals de schitterende natuur waar Nieuw Zeeland om beroemd is.

Vertrek in Zaventem

9 November: We zijn vertrokken

Sanne heeft ons naar het vliegveld op Zaventem gebracht en ondanks de vrijdagavondspits ging het redelijk vlot. We waren voor de zekerheid op tijd vertrokken, we wilden echt niet de kans lopen ons vliegtuig te missen. 

Verrassing!

Eenmaal binnen gingen we op zoek naar de balie van de Emirates. Een man wees mij de ingang naar de balie. In eerste instantie bekeek ik hem niet goed, zenuwachtig zoekend. Maar ik zag in de rapte toch wel: jee, die man lijkt sprekend op mijn lieve vriend Luc Ik kijk nog eens goed, hij keek mij heel neutraal aan, MAAR HET WAS HEM WEL Wat een lieve verrassing, hij was speciaal naar Zaventem gekomen om ons uit te zwaaien. Ik was er echt van aangedaan, zo lief.

Wat een verrassing

Van Brussel naar Dubai

Wachten in Dubai 

Het vliegtuig vertrok stipt om 20h15, zoals gepland. Ik stierf van de honger, door de zenuwen de hele dag nog bijna niets gegeten. Bij het eten nam ik een groot glas wijn, helaas, die viel om en mijn lichtgrijze broek kreeg opeens een wijnkleur. Ik kreeg doekjes en spuitwater om te deppen en het ziet er nu nog vaag roze uit . Weer wat tijd voorbij door deze bezigheidstherapie. Na het eten een slaappilletje genomen maar helaas, dat hielp weer niets, geen oog dicht gedaan. 

Na 7h vliegen arriveerden we dan op Dubai, waar we 4h de tijd hadden voor het vliegtuig naar Christchurch vertrok. Het is een gigantisch vliegveld, je kunt er uren ronddolen. Dat hebben we noodgedwongen ook gedaan, want de gate waar we eerst heen werden gestuurd werd opeens veranderd zodat we opeens weer 2 km de andere kant uit moesten. Maar gelukkig, ook daar weer veilig aangekomen en dan wachten..... 

10 november: laatste etappe om in Nieuw Zeeland te geraken

Een vlucht van 17h en ook nog een stop van 1h45 min in Sydney. Slaappil tijdens eerste etappe hielp nul Tijdens het tweede stuk heb ik af en toe wat geslapen Alleen in Sydney liep het nogal mis Geen drama maar ik heb nogal last met onzinnige regels en bureaucratie. Het vliegtuig vloog door naar Christchurch met stop in Sydney. En toen moesten niet alleen de passagiers voor Sidney het vliegtuig verlaten. Ook wij moesten eruit, met alle bagage, jassen en papieren Binnen moesten we, dus vers uit het vliegtuig ALWEER door de controle, volledige check van alle bagage en wijzelf, precies hetzelfde als de eerste keer dat we precies datzelfde vliegtuig ingingen. De aansteker die bij eerdere controles geen probleem was en Jan zijn scheermes mochten nu niet mee En na deze controle moesten we dus weer hetzelfde vliegtuig in, op dezelfde plaatsen .... Zulke idiote onzin maakt me zo pissig Maar goed, op weg voor de laatste etappe En, naar goede Hobbit gewoonte hebben we nog een second breakfast gekregen ☺️.

Aangekomen

We zijn er! Een paar hobbels moeten nemen onderweg maar we zijn er. Het begon al toen we na de landing op Christchurch formaliteiten moesten vervullen, eindeloze rijen om het land binnen te komen. Om te beginnen mochten we niet samen in de rij, ik met mijn Nederlandse paspoort, Jan met zijn Belgische, allebei Europa zou je zeggen maar dat was wat te logisch. Bij mij ging de controle van het paspoort automatisch in een apparaat, bij Jan zat er 1 man die alles alleen stuk voor stuk moest controleren, met de hand, rijen Aziaten alleen al. Ik schat dat er een rij stond van 200man, die allemaal uitgebreid gecontroleerd werden. Om slim te zijn dacht ik ondertussen alvast de koffers te halen, alleen, 3 grote rolkoffers, een dikke winterjas en een handtas in je eentje voortsleuren is niet simpel. Temeer dat er ALWEER bij een nieuwe rij moest worden aangesloten, weer eindeloos lang met linten die heen en weer wachtrijen vormden. Ik sukkelde daar over verder met alle bagage, gelukkig waren er een paar vriendelijke menden die me hielpen. Toen Jan dan eindelijk kwam en we eindelijk aan de beurt waren gaven we eerlijk aan dat we tabak bij ons hadden. Gelukkig dat we eerlijk waren want er bleek daarna nog een DERDE wachtrij te zijn waarbij alle koffers NOG EENS gecontroleerd werden of je inderdaad niets binnen smokkelde. Daar stelden ze nog allerlei vragen, je kreeg al een boete als je een appel mee had, en we moesten zelfs de zolen van onze zolen laten zien of die wel goed schoon waren en we geen enge insecten meesmokkelden, dat was gelukkig Ok. Maar wij werden daarna eerst dus nog naar weer iemand anders doorgestuurd. Het bleek dat je maar 50gr tabak bij je mocht hebben, daar zaten we dus ietsje pietsje over, voorzien als we waren voor 3 weken. Maar geen probleem, we mochten het invoeren. Na een kleine berekening bleek dat maar een 400€ te kosten, per direct te betalen! Euh, wat? Dus moesten we met bloedend hart alles in de vuilbak gooien. Ik was dus even niet zo positief tegenover Nieuw Zeeland. Het heeft twee uur geduurd vanaf de landing tot we buiten stonden door alle douaneformaliteiten en de wachtrijen. 

We gaan op weg

De gehuurde auto hadden we vantevoren al helemaal geregeld en alle papieren doorgestuurd, maar ook daar ging het niet in 5 min. Ik dacht dat die Nieuw Zeelanders zulke relaxte mensen waren, maar de bureaucratie is bijna zo erg als bij ons. Het meisje was wel ultra vriendelijk. We kregen dan toch onze Toyota Corolla hatchback en we konden op weg. En dan niet vergeten om links te rijden. Gelukkig heeft Jan daar ervaring mee sinds we Ierland rondgetoerd hebben en het ging prima. Op naar onze eerste airb&b.

'onze cottage aan 'ons' meer

 11 november: onze eerste overnachting in The Lake Cottage Coniston in Ashburton 

De prachtige tuin: je ziet ons huisje net in het midden

Alleen de oprijlaan naar de B&B was al indrukwekkend, een lange weg, omzoomd door bomen. En toen de cottage, ja, dat was liefde op het eerste zicht. Het huisje is piepklein maar super schattig. Er is een terras voor met 2 schommelstoelen en daar zou ik zo een week kunnen zitten, aan de rand van een privemeer met waterlelies en bruggetjes en prachtige beplanting. De hele tuin, ofwel domein is geweldig. Het is zo grappig om daar de irissen vol in bloei te zien staan, Primula's, schitterende rhodo’s in allerlei kleuren, raar om te zien in november maar hier is het voorjaar, ook mooi waren de Schotse highland runderen (!) en een garage vol oldtimers.

Het was een sprookje gewoon. Zooooo jammer dat we hier maar 1 nacht blijven......

12 november: we trekken verder naar Queenstown

We waren een beetje uitgeput na onze vliegreis van 30h, en alles wat erna kwam. We hebben in ieder geval allebei prima geslapen in onze kleine maar fantastische cottage. Alles inpakken en we vertrokken voor een rit van 400km, naar het zuidwesten van het zuidereiland. En een prachtige tocht dat dat werd, we waren allebei enorm onder de indruk. Wat een schitterend land, wat een schitterende vergezichten, prachtige meren, besneeuwde bergtoppen, rustige wegen met weinig verkeer. Het was allemaal even indrukwekkend. Vol indrukken van deze eerste mooie dag op Nieuw Zeelandse bodem kwamen we aan bij de volgende B&B in Queenstown. 

Kopje koffie op een schitterende plek onderweg

Wat een uitzicht

Berghellingen vol wilde brem

prachtig meer met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond

Picknicklunch op een prachtige plek

Mieke tussen de wilde lupines, overal langs de weg

Rivier waar een scene van LOTR is opgenomen

Onze B&B voor de komende 3 nachten

13 november: Ter land, ter zee en in de lucht

Wat een dag, wat een schitterende dag. Superlatieven schieten tekort om te beschrijven wat voor mooie dingen wij hebben gezien. We zijn zulke gelukzakken dat we dit hebben mogen meemaken. De foto's zijn mooi maar het is natuurlijk nog veel en veel mooier in het echt. En dan hadden we gewoon super geluk met het weer, in dit deel van het land regent het 250 dagen per jaar, maar wij hadden prachtig blauwe lucht waardoor alles nog veel mooier was, en dan nog warm weer ook!

We moesten vanmorgen om half 8 bij een busstation staan waar we werden opgepikt door de 'BBQ bus'. Dit was een minivan voor 15 personen met chauffeur Rob. Het zou een lange dag worden, eerst 7h met de bus door het natuurpark Fiordland rijden, niet 7h gereden want heel veel stops op prachtige plekken en onderweg ook nog een BBQ, ook alweer op een droomlocatie. We reden naar de Milford Sound, een fjord waar we met een boot overheen voeren, om vervolgens met een klein vliegtuigje al het moois nog eens van boven te bekijken terwijl we terug naar Queenstown vlogen. Het was een succes!

Helemaal vol bewondering voor het landschap

Ter Land.... met de bus

Chauffeur Rob bleek heel leuk, informatief, relaxt, vrolijk, zonder de comedian uit te hangen. Hij kende het gebied waar we doorheen reden op zijn duimpje en wist er van alles over te vertellen. Het fiordland national park was prachtig, schitterend, geweldig. Vantevoren had ik wel opgezien tegen de lange busreis, 5h zou het duren tot de boot, en het werden er zelfs 7, door alle fotostops die Rob ons gaf, en er waren veel fotogenieke punten, de tijd vloog dus om en we genoten. Het weer was zo mooi, dat maakte het extra speciaal. En ook super was de bbq lunch die Rob onderweg voor ons klaar maakte. Hij stopte weer op een schitterende plek, stuurde ons weg om 20 min wat te gaan wandelen in de prachtige omgeving en toen we terugkwamen stond er een bbq op ons te wachten, vers gebakken lamsworst, kip en rundsates, lekkere groentesalade, quinoasalade, het was echt geweldig, en dat naast een sprookjesbos dat zo uit LOTR kon komen. De feeling in dat bos was zo goed, ik had er op slag willen blijven, zo feeëriek, met al dat mos. 

Al die vergezichten vanuit de bus, overal besneeuwde bergtoppen tegen die blauwe lucht, kristalheldere snelstromende beken, watervallen, reusachtige meren, het was fantastisch. Ook mooi waren de mirrorlakes, alleen zichtbaar op een mooie dag en dat was het dus, daar zie je de besneeuwde bergtoppen weerspiegelt in het water.

Bij monkey creek, een andere stop kwamen we dan een Kea tegen, een Nieuw Zeelandse papegaai die om eten kwam bedelen.

Mirror lakes

Let op het bordje mirror lakes in het midden

Wachtend op de lunch 

sprookjesachtig bos

Rob: chauffeur en kok van dienst

En weer een schitterende waterval

een Kea 

Ter Zee.... met een boot de Milford Sound rondvaren

Na die schitterende tocht kwamen we dan aan bij het eigenlijke doel van de trip, het fjord Milford Sound, Unesco heritage en ongelooflijk indrukwekkend. Wij stonden vooraan op de boot, we kwamen goed voorbereid want ik had gelezen dat je daar wel nat kon worden, dus waterdichte zakken, regenjassen, cameras beschermd. We voeren dan ook tot vlak tegen de verschillende watervallen met ijskoud gletsjerwater, die trouwens wonderschoon waren. Er zaten ook een paar crested pinguins, die komen daar 2 maanden per jaar voor dus we hadden geluk. Ook lagen er wat fur seals te zonnen, en dan de steil oprijzende bergen vanuit het donkere water, het is niet te beschrijven hoe mooi het allemaal was. Het was echt een perfecte dag op de perfecte plaats en we hebben genoten. 

Milford Sound

waterval waar we vlak langs onder voeren en goed nat werden

watervallen en sneeuwbergen

Jan met de gopro

4 pinguins op deze foto :-) 

fur seals aan het zonnen 

en weer een mooie waterval en weer er vlak onder, we werden zeiknat

maar we waren voorbereid 

gewoon mooi 

allermooiste waterval 

In de lucht... met een klein vliegtuigje terug naar Queenstown

Ze hadden ons gewaarschuwd dat dit deel van de tocht gecanceled kon worden als het weer tegen zat, dat schijnt zeer regelmatig te gebeuren,omdat het daar zoveel regent, maar aangezien het weer perfect was konden wij nog een keer genieten van al het moois, maar nu van uit de lucht, en dat was echt de kers op de taart, rakelings langs de besneeuwde bergtoppen vliegen, de mooie blauwe meren van boven bekijken. De terugweg naar Queenstown duurde een dik half uur, en het vloog om, letterlijk en figuurlijk.  Wat een dag! 

Op het vliegveld stond een taxi te wachten die ons terug naar onze auto bracht, prima service!

vliegtuigje waar we mee vlogen

prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig

Prachtig zicht op de blauwe meren 

We waren moe en hadden die middag al gegeten dus we dachten snel even iets bij de afhaalchinees te halen. Een loempia leek me wel genoeg, ik vroeg hoe groot ze waren en het meisje wees de grootte aan van die kleine loempiaatjes. Dus ik bestelde er 3, dat leek me wel genoeg. Alleen, wat ze er niet bij gezegd had, het waren porties van 9, dus ik die eigenlijk geen honger had kreeg 27 loempias!!!! We hebben wel gelachen.  

14 november: Lake Wanaka en de Blue Pool in Mount Aspiring National Park

Mieke aan Lake Wanaka, met alweer besneeuwde bergtoppen

Deze wilde komen meelunchen

Jan op de hangbrug over de blue river op weg naar de blue pools

Blue river 

Blue pool 1

Blue Pool 2

Blue Pool 3

Blue Pool 4 

Vanmorgen een keer op het gemak opgestaan en ontbeten in de zon. Het was zomers warm, echt zo'n vreemd gevoel half november.

We zijn laat in de ochtend vertrokken voor een rondrit door alweer mooie natuur, uitzichten, besneeuwde bergtoppen en mooie meren.

Eerst kwamen we in Wanaka uit, na een mooie rit vol haarspeldbochten dwars door de bergen heen. Wanaka bleek een superleuk stadje, aan een mooi meer met alweer besneeuwde toppen als achtergrond. Die zie je hier werkelijk overal, maar het blijft mooi, ik zie ze zelfs vanuit de slaapkamer in de B&B,

Door het zomerse weer, 24 graden, had ik het gevoel ergens in Zuid Frankrijk te zijn, iedereen liep te flaneren over de boulevard langs het meer in shorts en topjes. We hebben daar lekker aan het meer gezeten en heerlijk geluncht in het stadje.

Daarna zijn we doorgereden naar Lake Hawea richting Haast Pass.

Ik kan blijven zeggen dat het mooi was, woorden schieten gewoon tekort.

Ons doel was de Blue Pool.

Via een prachtig wandelpad door alweer een mooi bos kwamen we bij een hangbrug over een blauwe rivier.

Nog een stuk verder lopen en we kwamen uit bij de Blue Pool. En die was toch blauw, prachtig turqoise, echt super mooi. Er waren daar strandjes ook, en we hebben daar rondgelopen en de stenen torentjes bewonderd die talloze mensen voor ons daar hadden gebouwd. Het was daar echt alweer een WOW moment.

een NIeuw Zeelands ijsje: a double

Mieke tussen de meidoorn

Meidoorn met gigantisch veel grote bloemen

Op de terugweg stopten we nog voor een ijsje, nog maar mijn eerste deze vakantie. Ik bestelde 2 scoops. En weer liep het mis met de porties :-) Wat ze hier een dubbele noemen zijn dus 2x2 bollen, op 1 hoorntje. Lekker ijs gelukkig, en ik had in 1 klap mijn achterstand ingehaald. 

15 november: een lange tocht van 500 km van Queenstown naar Ross

Voor de mensen die eventueel meevolgen even een kleine waarschuwing: het wordt saai om te lezen want de woorden prachtig, schitterend, indrukwekkend gaan nog vaak terugkomen. We blijven van de ene verbazing in de andere vallen over de schitterende natuur, de talloze watervallen en vooral het verschil in landschappen. Het is dan ook weer een ongelooflijk mooie en gevarieerde dag geweest. 

We zijn om half 7 opgestaan want we hadden een lange rit voor de boeg. Het plan was om naar onze volgende B&B te rijden die 500 km verder lag en onderweg de Franz Josef Gletsjer te bezoeken. 

In Nieuw Zeeland zijn geen autostrades, relatief kleine wegen, maar je mag er wel overal 100 rijden, behalve in de dorpjes (80) en de stadjes (50). Maar aangezien die er bijna niet zijn kan je dus doorrijden zou je denken. Maar wat ik nog niet gezegd had was dat de wegen allemaal bijzonder bochtig zijn. Het is dan ook nuttig en praktisch dat er voor elke bocht een bord staat met de aangeraden snelheid om die bocht in te gaan, dat gaat van 15km in haarspeldbochten tot 85km in een flauwe bocht. Maar die snelheden kloppen in het algemeen wel, en het is sowieso handig als je vantevoren niet kan zien hoe scherp de bocht is. Zolang je die snelheid aanhoudt zit je zeker goed. Die Nieuw Zeelanders hebben het goed voor elkaar. Ook is alles perfect aangegeven, als er een mooi uitzichtpunt komt kondigen ze dat 5 km vantevoren aan, en dan nog eens op 2 km, en dan op 400m, je kunt het niet missen want dan is er weer een nette parking, altijd en over al gratis trouwens, met borden met uitleg, alles duidelijk en netjes onderhouden, en alles gratis. Waar er bij ons direct een kot staat waar je tickets moet kopen, om nog van het parkinggeld niet te spreken is alles gewoon voor iedereen toegankelijk. Wat mij ook opviel was dat er hier geen lelijke reclameborden zijn, nergens, iets wat de schoonheid van het landschap dus zeker ten goede komt. 

In ieder geval, wij vroeg op weg met een lange dag voor de boeg. 

Er was dus een bezoek gepland aan de gletsjer maar waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat er onderweg nog zooooooveel ander moois te zien was. Echt de ene stop na de andere en allemaal prachtige uitzichten, beeldschone watervallen, wild stromende bergbeken....

Onze eerste stop was trouwens nog iets heel anders. Ik weet niet hoe het te beschrijven maar het was wel vrij bijzonder en een fantastisch initiatief. In the middle of nowhere hingen aan een draad wel duizenden (oude) bh's, veel ervan met opschrift. Het wilde de aandacht vestigen op en donaties vragen voor borstkanker preventie. Het aandacht vragen lukte wonderwel want ik denk dat er niet veel toeristen zomaar voorbij reden, iedereen stopte om foto's te maken, en hopelijk ook om een donatie te doen in de box die er stond. 

Bradrona in het dorpje Cradrona 

aandacht vragen voor borstkanker preventie

Het waren er duizenden 

De volgende stop was weer zo een waar ik driftig klikkend met mijn fototoestel rondliep, al WOW prevelend. Het was een strand aan Lake Hawea waar wel duizenden en duizenden wilde boomlupines stonden. Die heb ik zelf ooit nog in de tuin gehad maar die heeft maar 3 jaar geleefd. Hier zag ik hoe het echt kan zijn. Ongelooflijk mooi en indrukwekkend. Er stond ook een camper die daar had overnacht, ja, dat kan ik me voorstellen, geweldig om 's morgens wakker te worden temidden van zo'n schoonheid. Ze geurden ook nog vrij sterk, niet heel lekker maar ook niet vies. 

Gewoon wow

Mieke tussen de lupines, overdonderd en een beetje jaloers

En nog een mooie waterval langs de weg

We reden verder door het prachtige landschap naar de Haast Pass. En weer moet ik de woorden prachtig, indrukwekkend en geweldig gebruiken om het te beschrijven. Deze weg tussen de bergen door met een prachtige vallei ertussen met alweer blauw helder water was van een ongelooflijke schoonheid. Overal kwamen er grote en kleine watervallen van de berghellingen gedonderd. Ik dacht dat ik in Kroatie al veel watervallen gezien had maar hier doen ze er nog een schepje bovenop. 

Bij weer een andere stop liepen we door een bos van boomvarens. Dat zijn prachtige schitterende planten die bij ons een klein kapitaal kosten, en hier liepen we door een heel bos, het leek wel een sprookje. Jan was helemaal verliefd op die varens, het gaf ook zo'n mooie sfeer en het was heel feeëriek .

Ik zei al: schitterend, prachtig, indrukwekkend zijn woorden die eentonig beginnen te worden maar ik weet niet hoe het anders te zeggen.

bos van boomvarens 

stenen torentjes 

En nog meer....

Nadat we heel deze bergpas waren doorgereden, meer dan 100 km, moesten we een lange brug oversteken, die prachtige rivier waar we de hele tijd naast gereden hadden, en aan de andere kant, 10km verder en dan overdrijf ik niet, was er een totaal andere wereld, een soort mangrovewoud die uitkwam op zee, de begroeiing was ook opeens helemaal anders, met palmen en  andere exoten, en het gevoel dat je aan de rand van de jungle stond. Het was (alweer) schitterend, we waren helemaal verbaasd en opgetogen, juist door het contrast met een kwartier ervoor.

10 km verder en totaal andere begroeiing, het leek wel een mangrove

En dat was dan nog niet spectaculair genoeg. Er was dus ook een zee en wij lopen langs de branding en ik zie opeens iets zwarts uit het water omhoog komen, vlak voor de branding, een duiker die uit het water komt dacht ik, en hij was weer weg, en weer een zwart iets dat omhoog kwam. HET WAREN DOLFIJNEN, aan het spelen in de branding, vlak voor ons. Ik heb ze niet kunnen fotograferen, ze komen maar een halve seconde boven water, het was niet dat ze echt sprongen  Jan heeft ze wel wat kunnen filmen maar toen waren ze al verder uit de kust, en daarna zagen we ze helemaal niet meer, al hebben we nog 5 min gespannen de zee staan afturen, maar ze waren echt vertrokken. Maar alleen al het feit dat we zomaar dolfijnen hadden gezien, op 15m afstand, daarover waren we helemaal opgewonden. Op Bali hebben we daar nog een dure tocht voor gemaakt en moesten we om half 6 opstaan. En hier speelden ze midden op de dag in de branding, letterlijk vlak voor onze neus!

Een mooie blauwe oxalis, nog nooit gezien

Alweer een super pluspunt voor Nieuw Zeeland :-) 

Ondertussen was het al wel veel later geworden dan wij gepland hadden, we moesten nog een stuk rijden, 200km, en de gletsjer bezoeken.

De volgende stops en uitkijkpunten hebben we noodgedwongen overgeslagen want de tijd tikte toch wel weg. Sterker nog, het lijkt dat hier aan de andere kant van de wereld de tijd veel sneller verstrijkt dan thuis :-) Echt niet normaal hoe snel het gaat, we zijn al een week weg, nog maar 2 weken te gaan. En er is al zoveel gebeurt, we hebben al zoveel gezien. Het moest de reis van ons leven worden, en dat lijkt het wel te worden want wat een feest van schoonheid hebben we hier al gehad. 

Ze zeggen hier: op Nieuw Zeeland heb je alle natuurvormen bij elkaar, op relatief korte afstand. Je hebt fjorden, woeste besneeuwde bergen, vulkanen, gletsjers, jungle, prairies, watervallen, gouden stranden, grotten, alles behalve woestijn :-) 

Enfin, wij rijden door naar de Frans Jozef gletsjer, een van de twee gletsjers op NZ in het Mount Cook National Park. 

de gletsjer 

gletsjerrivier 

En ook hier waren we weer super goed voorbereid. Op Ijsland hadden we ook een gletsjer bezocht en al het gerief dat we toen aan- en meehadden van dikke jassen, mutsen, stevige wandelschoenen, handschoenen zonder vingertoppen om toch te kunnen filmen enz, dat hadden we nu weer meegenomen, speciaal voor deze gletsjer. Het was dus een beetje bizar dat we op de toegangsweg naar de parking voor de gletsjer al een backpacker tegenkwamen op flipflops en met een short en bloot bovenlijf. Wij keken elkaar aan..... en dachten: wat een weirdo

Toen we uit de auto stapten bleken wij echter de weirdo's, veel mensen in short, het grootste deel in lange broek en simpel t-shirt. Het was ook niet koud. Maar wij dachten, tegen dat we bij de gletsjer zijn zal het toch wel koud zijn. Maar de mutsen, sjaals en handschoenen lieten we toch maar in de auto, dat leek ons toch echt niet nodig. :-) 

Tot hier kwam de gletsjer in 1960, je ziet het uiterste punt nu
ergens boven Jan zijn linkerschouder

Het bleek gewoon weer een mooi Nieuw Zeelands wandelpad dat na een km overging in stenige rivierbedding (waar vroeger de gletsjer gelopen had) waar we over verder liepen, met de watervallen links en rechts van ons naar beneden komend.

Het trieste was dat we om de zoveel tijd een bord tegen kwamen: in 1920 kwam hij nog tot hier, in 1960 kwam hij nog tot hier (Jan zijn geboortejaar), tot 2009. Het was echt eindeloos ver, het stuk dat al was weggesmolten. Opeens kwamen we bij een punt waar we niet meer verder mochten wegens te gevaarlijk en zagen dan het gletsjerijs een stuk verder boven ons op de helling. Ik vond het meer triest dan prachtig eigenlijk. Het was wel mooi hoe de zon op dat ijs lag te blinken en dat je daar dan dat groenblauw tussen zag.

En onze warme kleren bleken inderdaad nogal overbodig, onze jassen hadden we na 500m al uitgezwierd, het was t-shirt weer. 

Dus weer terug naar de auto en nog 100km naar ons nieuwe thuis voor de komende dagen, een huisje in het goldminer stadje Ross. 

Nieuw Zeelandse humor 

Volgens de gps bestond het huisnummer niet maar we dachten het wel te herkennen op zicht van de foto, dus wij hier die straatjes op en neer rijden, al helemaal kapot na een lange lange dag. We zagen het maar niet en ik had net de telefoon in mijn hand om naar de eigenaar te bellen  voor hulp, (een jonge gast, hij woont hier zelf niet) toen ik dacht dat ik het toch herkende, ergens achter een kerkje. En inderdaad, het ligt niet tussen de andere huizen aan de straat maar heeft een lange oprit en ligt nogal verscholen, meer de berg op.

We waren zoooo blij dat we er waren. Een heel huis met 3 slaapkamers, grote parking, tuin, terras, wasmachine, droogkast, volledige keuken, helemaal voor ons alleen. Hier kunnen we echt even uitblazen want het is toch al een hectische week geweest, zo vol indrukken.

Het slechte nieuws is dat het weerbericht voor de komende dagen heel heel slecht is, gietende regen en steeds kouder.

Helaas, helaas, dat is wel een teleurstelling. Maar ja, dat risico heb je altijd op vakantie, en daar is niets aan te doen, we moeten er het beste van maken.

En denken aan al het mooie weer dat we al gehad hebben, dat pakken ze ons niet meer af :-) 

Gigantisch huis voor ons alleen!

16 november: dagtocht naar Punakaki en Hokotika 

Vanmorgen eerst op ons gemak ontbeten, het weer was grijs, zwaarbewolkt, de wolken hingen echt tegen de bergen aan, geen toppen te zien. 

Maar we wilden ons niet laten ontmoedigen, regenjassen mee de auto in, en wij naar Punakaki want daar zijn de beroemde Pannenkoekrotsen, en die wilde ik wel met eigen ogen zien. 

Onder weg nog een buitje hier en daar maar niets ergs. Tegen dat we er bijna waren begon het zowaar op te klaren en tegen dat we er echt toekwamen was het zonnig!!!!!!

We voelden ons dus alweer extreem bevoorrecht.

Exotisch woud direct aan zee

En niet alleen door de zon want ook dit natuurfenomeen was weer zoooo mooi en zo speciaal en weer zo anders dan alle andere dingen die we al hadden gezien. Op de foto's komt niet helemaal uit hoe spectaculair ze waren maar voor het idee

De pannenkoekrotsen zijn rotsen die door erosie en door de zee zo zijn uitgesleten dat het allemaal dunne laagjes zijn geworden, a stack of pancakes dus. En indrukwekkend dat het was, er zaten kolonies broedende meeuwen, het is hier nu broedseizoen, ik zag nog een kolonie aalscholvers, en dan die rotsen, zooooo indrukwekkend mooi, je verzint het niet. Het was weer het WOW moment van de dag, onbeschrijflijk mooi. 

Langs de alweer keurig aangelegde paden met prachtige beplanting was het een wandeling van ongeveer 20 minuten, en ook weer allemaal gratis, geen ticketverkoop aan de ingang.

overal langs het pad had iemand dergelijke versierselen van het blad gemaakt

Daarna zijn we in het ernaast gelegen restaurantje pannenkoeken gaan eten, dat moest natuurlijk. Heel anders dan bij ons, meer van die amerikaanse maar wel heel lekker, ik had met berries and cream, en Jan bacon, baked banana, maple syrup and cream. Het was lekker maar ik had genoeg gegeten voor de rest van de dag, het lag nogal zwaar op mijn maag. 

The pancakes rock at pancake rocks 

mijnheer was boos dat hij geen stuk pannenkoek kreeg

Opgepast voor overstekende pinguins: de verkeersborden zijn hier toch wel heel anders

Na Punakaki reden we naar Hokitika, de hoofdstad van de jade, hier in Jade country, tenminste dat zeggen ze zelf. Wij vonden het stadje nu niet echt spectaculair, behalve de vele jade winkels en slijperijen. Het was ook nogal uitgestorven, maar we kwamen toe om 5h, terwijl de meeste winkels dan dus net dicht gingen.

De pounamu 

Alleen de allergrootste jadewinkel was wel nog open, dus daar zijn we dan toch een kijkje gaan nemen. De groene jade steen is heilig voor de maori en hier dus heel belangrijk. 

Van mijn liefste heb ik een pounamu gekregen van echte Nieuw Zeelandse jade. De spiraalvorm van deze steen die aan een ketting hangt symboliseert de band tussen 2 mensen, intertwined. Als dat niet romantisch is! Een pounamu zou geluk brengen en de drager beschermen op zijn reizen zodat hij veilig naar Nieuw Zeeland zou terugkomen, aldus de Maori. 

Nog even wat boodschappen gedaan en dan terug naar 'huis', het was toch alweer 7h toen we terugwaren. Zodra we thuis waren begon het werkelijk te stortregenen, het leek de zondvloed wel. Maar wij zaten lekker binnen met het haardvuur aan en we hebben er toch lekker een gezellige avond van gemaakt met lekker eten en een glaasje wijn.

17 november: Rustdag

En de 7e dag was een rustdag, staat er zoiets niet in de bijbel? in ieder geval, voor ons zeker. Het heeft de hele nacht gestortregend, gegoten, en vanmorgen was het nog aan het regenen maar zachtjes. Ik kan geloven dat alles hier zo groen is, al dat water.

Het toeval wil dat ik vantevoren gepland had om het vandaag wat kalmer aan te doen, om letterlijk en figuurlijk de batterijen op te laden. Voor onszelf om even wat op adem te komen na al die indrukken van de afgelopen week, en om even de was te doen, en om de batterijen van al onze elektronica op te laden want we hebben wat rommel mee, 3 gsm's, 2 Ipads, laptop, 2 fotocamera's, een filmcamera, fitbits, en al die dingen hebben batterijen die regelmatig schreeuwen om opgeladen te worden, en al helemaal de batterijen van het fototoestel en van de gopro, want die worden de hele tijd gebruikt natuurlijk :-) We hebben al de luxe dat we 2 internationale stekkers mee hebben zodat we toch tenminste 2 dingen tegelijk kunnen opladen maar we liepen toch wat achter met reservebatterijen en zo. Vandaag even de tijd gehad om zulke dingen in orde te maken, net zoals het bijwerken van deze blog. Want dat bleek ook een probleem, mijn eerste blog kon ik niet meer gebruiken, ik had de limiet die je mocht gebruiken al overschreden en we zitten nog maar op 1/3 van de reis dus ik heb nog veel te vertellen, veronderstel ik. Mijn liefste heeft dan een andere voor mij gevonden waar ik wel meer op kwijt kan dus alles moet worden overgezet. Goed dat ik een rustdag had ingelast in mijn planning.

Bezoek op het terras, een inlandse vogel

Honey, I'm hooome :-) 

replica van de grootste nugget 

Ondertussen was de regen afgezwakt en twijfelde tussen motregen of droog. We wilden dan het goudmuseum van Ross bezoeken, we kunnen het zien liggen uit het keukenraam van onze cottage. Ross was in de 19e eeuw een groot goldminer centrum. Het heeft ook echt de feel van die oude Amerikaanse pioniers. Hier is ooit de grootste goldnugget van nieuw Zeeland gevonden, 2,5kg of zoiets. Je kunt ook zelf goud gaan delven maar we dachten dat we dat maar aan ons voorbij konden laten gaan. We hebben wel even wat rondgevoeld in de rivier maar dat was meer voor de fun. 

Wie weet, misschien zit er een klompje goud tussen 

Het museumpje was onverwacht leuk, een paar huisjes 'zoals in de tijd', net als het kerkje dat onze buurman is, een videomontage over hoe het er toeging tijdens de goldrush. En er was nog een wandelpad naar boven waar de mijnen geweest waren. En weer was het onverwacht schitterend en sprookjesachtig in het bos door al dat mos en die varens, ze hebben meer dan 400 soorten varens op Nieuw Zeeland.

alweer een mooie boswandeling 

mijnschacht 

alweer een prachtige varen 

oorspronkelijk mijnwerkershuisje 

Paddenstoelen? 

Onze bovenburen op de berg: een verbouwde onderzeeer. 

Weer hadden we geluk want het was droog en bleef droog tijdens de wandeling, tot 200m voordat we weer bij ons huisje waren. We mogen echt niet klagen.

18 november: Van Ross naar Kaikoura, we steken het zuidereiland dwars over

Vanmorgen opgestaan, ontbeten en alles in de auto gepropt, het was tijd om Ross te verlaten. We hadden een tocht van 400km voor de boeg, we moesten het eiland dwars oversteken, van de ene kust naar de andere kust.

Het weer viel in eerste instantie niet tegen, grijzig maar niet slecht. We hebben onderweg 3x een buitje gehad, maar nooit langer dan een paar minuten.

De tocht zelf was minder spectaculair dan de afgelopen dagen, ofwel worden we blasé. Het is niet meer zo dat we om de 5 km uit de auto springen om foto's te maken. Het zijn nog wel mooie blauwe rivieren, en besneeuwde bergtoppen, maar we hebben er al 100 foto's van, 200 is niet nodig.

Het weer werd wel steeds beter, de zware regen op zondag bleek heel erg mee te vallen. Tegen de tijd dat we hier bij de kust waren was het gewoon helemaal zonnig, blauwe lucht!

En wat een schitterende cottage hebben we hier weer, superleuk, groot, met terras voor en tuin achter, en vooral...rechtstreeks prachtig zicht op zee vanaf ons terras of het keukenraam. Een pad loopt vlak naast het huisje rechtstreeks naar zee.

Uitzicht van op ons terras

onze cottage in Kaikoura 

uitzicht uit de keuken 

Dat moesten we natuurlijk eens uitproberen. We kwamen bij zee uit op een boulevard met veel motels en huisjes. We zochten eigenlijk een winkel maar die konden we niet vinden.  We zijn een stuk doorgelopen naar de pier en hebben daar een ijsje gegeten, op een terras, in de zon, met de zee op de achtergrond en besneeuwde bergtoppen. Wat een luxe was dat. Het weer was gewoon schitterend, zelfs warm! We hebben daar echt zitten genieten.
De omgeving was ook weer prachtig, de rotsen in zee waren ook weer spectaculair om te zien.

Ijsje in de zon met zee en sneeuwtoppen op de achtergrond

We vonden geen winkels en zijn dan maar teruggegaan naar het huisje om daar de auto te pakken en daarmee te gaan zoeken.

Ondertussen was Liz thuis gekomen, de eigenares die in een ander deel van dit geheel woont. We gingen even kennis maken en ze heeft ons enorm geholpen met het boeken van een whale watching tour.

Kaikoura is het whale watching gebied van Nieuw Zeeland, er komen hier sperm whales voor, blue whales, orka's, heel veel soorten dolfijnen, albatrossen....

Artistiek aangespoeld zeewier

Dat gaan we dus morgen doen, tenminste dat is het plan. Want ze waarschuwde dat er een grote storm aankwam, dat is dat weer waar ze al dagen voor waarschuwen hier, veel wind, koud en regen.
Het was onvoorstelbaar dat het morgen zo slecht zou kunnen zijn want het was zo zonnig en warm, blauwe lucht en alles, een zomers gevoel.
In ieder geval, we moeten morgenochtend om 7h bellen om te vragen of de trip wel doorgaat, en anders moeten we er om 7h15 zijn. Het is 5 min met de auto.

We hebben gekookt in het huisje, lekker gegeten en toen zag Jan op het weerbericht dat het misschien toch zou meevallen morgen. We weten het niet en wachten dus af en hopen.

Maar die storm waar ze voor waarschuwden is nu bezig.
Het maakt hier buiten een lawaai, keihard waaien en al.
Zoals het er nu uitziet kan ik niet geloven dat we morgen de zee zouden opgaan om walvissen te spotten.
We zullen wel zien, en hopen dat de storm nu uitraast en morgenochtend gedaan is, meer kunnen we nu niet doen, behalve blij zijn dat we binnen zitten in ons superleuke cottage. 

19 november: whale watchin, dolphin watching en seal watching in Kaikoura

En wederom: wat een dag, wat een ongelooflijk schitterende dag. We zijn opgestaan met blauwe lucht. We hebben zelfs niet meer gebeld om te vragen of de tocht zou doorgaan want daar gingen we wel van uit.

Wij dus met een catamaran de zee op, ze waarschuwden wel dat de zee nogal ruw was buiten de kust en we hebben dan maar een paar anti zeeziekte pillen genomen. Jan had er algauw nogal last van en voelde zich niet zo lekker, een tweede pilletje hielp gelukkig wel. Er waren toch wel een paar mensen aan het kotsen op de boot.

Ik had nergens last van, hoewel ik wel schrok van de rollercoaster golven die we eerst hadden.

Maar goed, op zoek naar een walvis, want daar kwamen we voor. 

De schipper stak af en toe een sonar in het water om te luisteren of er in de buurt waren en we hadden al heel snel prijs, hij hoorde iets, er was een walvis in de buurt.

En ja hoor, de uitkijk zag hem al snel en we zijn er dan dichter naartoe gevaren. Het was een sperm whale, een van de grootste zeezoogdieren met tanden, op aarde. 

We hebben hem verschillende keren gezien, soms water omhoog blazend. Je zag enkel zijn rug, maar die was al gigantisch. En toen ging hij duiken en je zag enkel nog zijn staart, net als op de walvisposters. Ik heb een paar hele mooie foto's kunnen maken, een hele serie ook van zijn staart die hij omhoog slaat om tenslotte onder water te verdwijnen.  Wow, indrukwekkend was het wel. Als hij diep duikt en zijn staart laat zien dan duurt het 30-50 minuten voordat hij weer boven komt dus heeft het weinig zin te blijven wachten. Dus de schipper besloot om verder te zoeken naar iets anders leuks. In Kaikoura komen 95% van de zeezoogdieren langs, het ligt op hun migratieroute, en sommigen wonen er min of meer permanent omdat het water zo voedselrijk is.

Een Sperm whale die boven komt

De walvis die naar de diepte duikt

Na een 10 min zaten we opeens temidden van een school Dusky Dolfijnen. Wat een feest was dat! Overal, overal dolfijnen, een moeder met babydolfijn zwom ook flink mee naast de boot. Ze sprongen en jumpten aan alle kanten, je wist niet waar je eerst moest kijken, ik knipte en knipte maar met mijn fototoestel, en ik moet zeggen, er zitten een paar hele mooie tussen, het weer werkte dan ook onverwacht goed mee waardoor het er allemaal nog veel mooier uitzag.  

tientallen dolfijnen, overal rond de boot

overal jumpende dolfijnen 

Prachtige foto van springende dolfijn

Moeder met babydolfijn 

Het bleek dat we al 2h op zee zaten, de tijd was werkelijk omgevlogen, mede ook door het meisje, de narrator, die heel leuk en boeiend vertelde over de walvissen en de dolfijnen terwijl er een video speelde met uitleg, dat was binnen in de boot terwijl we op zoek waren naar, daarna stonden we uiteraard aan dek. Het goeie van deze maatschappij was dat ze de boten niet volpropten tot de uiterste capaciteit, iedereen had genoeg plaats aan de reling om het goed te kunnen zien. Helemaal in de wolken kwamen we terug in ons huisje. We hadden een walvis gezien, derde keer goede keer, in Ierland was het niet gelukt alhoewel ze toen wel in de buurt waren, en in IJsland hadden we ze ook gemist. Maar nu dus wel :-) 

Vanmiddag hebben we dan een lange wandeling van 3,5h gemaakt over het schiereiland waar we boven op zitten. Het weer werd steeds mooier en zonniger. We zijn de hele kust langs gewandeld en het was weer schitterend, prachtige uitzichten, mooie rotspartijen in het water. 

Prachtige rotsen 

schitterende vergezichten

En dan hetgeen waar we eigenlijk naar op zoek waren: een kolonie zeehonden. Ook weer geweldig was dat, ze lagen overal op de rotsen te zonnen, en je kon er eigenlijk zo bij. Er stonden wel bordjes om tenminste 10m afstand te houden en iedereen deed dat ook wel, niet dat er nu zoveel volk was. Toerisme op Nieuw Zeeland is wel geëxplodeerd zeggen ze hier, maar het is nog steeds allemaal redelijk. Je kunt zelfs in de echte toeristendingen nog foto's maken met niemand er op, probeer dat bij ons maar eens. 

Al die zwarte stippen zijn zeehonden die liggen te zonnen

Een aalscholver

Nog een stuk verder dan die grote groep zeehonden was er een kolonie meeuwen aan het broeden, zo op de grond, je kon er eigenlijk zo bij, er was alleen een touw rond gespannen met een bordje: laat ze met rust. En kijk, iedereen deed dat, echt geweldig.

Een kolonie broedende meeuwen, gewoon op de grond

We waren doodmoe, eigenlijk zouden we crayfish gaan eten, dat is Nieuw Zeelandse kreeft. Maar we zagen het niet zitten om uit eten te gaan. Niet getreurd, wat doe je dan als je hier bent, je haalt gewoon takeaway crayfisch. In zo'n mcDonalds bak maar dan een paar maten groter! Kreeft take away, niet te geloven :-) 

Nieuw Zeelandse takeaway: kreeft of crayfish 

Vanavond was het trouwens wel heel bizar, toen we wat aan het bijlezen waren wat nieuws betreft. Er is gisteren een tornado geweest in Nieuw Zeeland, wat hier zeer uitzonderlijk is, en hij was ook nog eens 50m breed, dus wel een zwaar geval. Die was op 150km van hier, sterker nog, precies in het dorp Ashburton waar wij vorige week overnacht hebben!!!! Brrr, stel je voor.

En dat was dan nog niet alles, vandaag was er een tunnel afgesloten waar wij vorige dinsdag nog voor hebben gestaan in de bakkende zon, vandaag gesloten wegens zware sneeuwval! En wij hadden hier vannacht zware wind maar zijn vanmorgen toch vrolijk uitgevaren. 

Maar dan schrik je toch echt wel. Wij hebben eigenlijk al die tijd redelijk tot zeer goed weer gehad op het zuidereiland, en dan vlakbij gebeuren er zulke bizarre dingen. Je vakantie is dan toch compleet anders.

Wij prijzen onszelf dan ook heel gelukkig dat alles al zo fantastisch is verlopen en we nog steeds veilig zijn temidden van zoveel moois. Als de vakantie morgen gedaan zou zijn dan was ik al supertevreden en er komt nog veel meer, nog ruim anderhalve week te gaan!

20 november: Dag in Kaikoura

Het weer is blijkbaar overal gek geworden, we lezen hier over overstromingen in Spanje die balkons hebben afgerukt, dikke pakken sneeuw in Griekenland, overstromingen in Saudi Arabie!

En dus ook hier, hoofdpunt op het nieuws was het bizarre weer op het zuidereiland, waar wij dus zitten, maar wel meer naar het zuiden, wij zitten meer naar het noorden momenteel. Het heeft daar nu 2 dagen gesneeuwd, het is min 4 graden en ijzige koude wind, stroom uitgevallen op sommige plaatsen, vee in de problemen, kleine lammetjes in hoge sneeuw, de grote schapen pas geschoren. Sinds mensenheugenis heeft het hier niet gesneeuwd in november, het zou het zelfde zijn als het bij ons in juni dikke pakken zou sneeuwen.

Maar diezelfde plaats waar het nu allemaal zo dramatisch is, daar zaten wij 5 dagen geleden! Onze prachtige tocht naar de Milford Sound, dat hele gebied is momenteel gewoon afgesloten.

Dat vind ik toch wel een heel creepy idee, en wat hebben we een geluk gehad, voor hetzelfde geld was onze timing iets anders geweest en zaten we er midden in. Daar had ik niet op gerekend met warme kleding voor deze vakantie, op pakken sneeuw.

Hier is het weer redelijk, vanmorgen was het bewolkt maar het is toch weer opgeklaard vanmiddag en het is nog blauw en zonnig geweest. Maar niet echt warm want er is een koude wind. Momenteel is het trouwens weer heel hard aan het waaien, maar ook nog blauwe lucht, het is wel vreemd.

Onze planning voor vandaag was eigenlijk om naar thermale baden te gaan, maar dat was een stuk de bergen in over een uitermate bochtige weg, en daar sneeuwt het momenteel. Dat leek ons dus geen goed idee, eerst zo ver rijden over een bochtige weg in de sneeuw om dan daar een beetje in je blootje te gaan zitten bevriezen, dus dat plan ging heel snel de prullenbak in.

Ik voelde me trouwens ook niet zo lekker, moe en mottig, ik weet niet of het alsnog jetlag was, dat lijkt me raar na 10 dagen, of een soort virusje. In ieder geval, ik heb vandaag lekker op de bank gelegen in onze super cottage, met een lekker dekentje over me heen en heb een dagje gelezen, ook heerlijk. Jan is vanmiddag nog een wandeling gaan maken naar het stadje zelf dat dus beneden ligt, ons huisje ligt op de top van het schiereiland. Hij heeft daar nog wat boodschappen gedaan en we hebben lekker in het huisje gegeten zonder nog de deur uit te gaan.

Dit wordt onze laatste nacht op het zuidereiland, morgen nemen we de ferry om over te steken.

Hopelijk laten we het slechte weer achter ons, hoewel wij dus absoluut niet mogen klagen, we hebben nog geen enkele regendag gehad, laat staan sneeuw, en eigenlijk elke dag redelijk zonnig tot warm.

Maar ook het weerbericht voor het noordereiland is niet echt schitterend, hoewel het warmer zou zijn dan hier.

We zullen zien, eerst maar hopen dat de ferry effectief vaart, maar volgens het weerbericht voor Picton, waar we de ferry nemen zou het geen probleem zijn.

We zullen zien, we klagen in ieder geval niet, als je ziet hoe het had kunnen zijn dan hebben wij enorm veel geluk gehad.

21 November: van Kaikoura over PIcton- Wellington naar Upper Hutt

Opgestaan met mooi weer en afscheid genomen van onze mooie cottage en Liz, die trouwens nog vertelde dat we veel geluk hadden gehad want dat de storm eigenlijk midden op ons had zullen losbarsten maar naar het zuiden was afgedraaid, dus ja, we zijn gelukzakken.

Prachtige tocht langs de kust 

Leuke hangmat ergens onderweg

We reden langs een schitterende kustweg, prachtige golven, surfgolven terwijl de zon scheen, onderweg nog een leuke stop die Liz ons had aangeraden, een restaurantje aan zee met prachtig uitzicht, prachtige tuin met hele leuke hangmatten.

Er waren onderweg behoorlijk grote wegenwerken met hier en daar flink wat vertraging. Gelukkig waren we op tijd vertrokken.

Het plan was om in Picton nog wat rond te kijken wat een leuk stadje scheen te zijn maar we hadden eigenlijk maar 3 kwartier voordat we ons bij de ferry moesten aanmelden, tekort om rond te lopen en terug naar de haven te rijden dus hebben we maar bij de ferry gewacht, niet bijzonder boeiend dus.

Ik had gewoon deja vu gevoel voor de ferry naar Engeland, behalve dat we nu van het zuidereiland afscheid namen en naar het noordereiland voeren.

De overtocht duurde lang voor zo'n klein stukje maar we voeren eerst langs prachtige eilanden voordat we op open zee waren. Jan werd weer wat zeeziek, we hadden gepland op de boot te eten maar dat ging dus niet door.

prachtige overtocht

Onderweg was het mooi weer maar tegen dat we in Wellington toekwamen werd het donkerder en donkerder. En onderweg naar Upper Hutt waar onze B&B was begon het werkelijk te gieten en we kwamen dan ook in gietende regen aan bij onze boomhut.

Jan in de boomhut

de fairylights die de trap naar boven verlichten

Die is schattig maar wel piep en piep klein, er staat een bed en een klein tafeltje en dat is het wel zowat, nog een klein terrasje ervoor met 2 krukjes waar je kunt zitten en van het uitzicht genieten.

Maar we werden binnen uitgenodigd waar ook nog een Duits koppel zat, backpackers, die ook heel aardig waren, we hebben gesocialized en tips uitgewisseld.

Aangezien het een reisdag was is er niet heel veel te vertellen, die uren op de boot hebben we wat zitten lezen.

22 november: Wellington en Rivendell

We werden vanmorgen wakker onder een donkergrijze lucht en gietende regen, dat was wel een serieuze domper.

We zouden vandaag het bos bezoeken waar Rivendell zich afspeelt in LOTR en daar een grote wandeling maken.

Maar met die gietende regen de plannen dus maar veranderd en naar Wellington gereden, de tweede grootste stad van Nieuw Zeeland.

Het verkeerd was druk, dat zijn we niet meer gewend, op het zuidereiland is het helemaal niet druk, en hier, rond en in de stad was het dan opeens weer heel erg.

het terras voor de boomhut

naar beneden 

We zijn eerst naar Weta Caves gereden, de studio die de props en kostuums voor de film gemaakt hebben. Buiten stonden al de grote trollen uit de film op ons te wachten en binnen (ook weer gewoon gratis) was het helemaal een feest van herkenning, een minimuseum met originele stukken uit de film, het harnas van King Theoden, orkmaskers en kostuums, replicas van de zwaarden en natuurlijk de ring, en verder was er natuurlijk van alles te koop: figurines, figurines en nog een paar figurines. Maar het was wel geweldig leuk om daar rond te lopen.

trollen 

Mieke en Gollem 

de hobbitvoeten van Bilbo

Vervolgens hebben we in Wellington zelf het nationale museum bezocht, het Te Papa museum en dat was prachtig, echt.

Het was op zich een modern gebouw, en al mooi op zich. Er waren verschillende delen/exhibitions en vooral die van WW!, de nieuw Zeelanders die hadden meegevochten bij Gallipolli en daar in de pan zijn gehakt was zo indrukwekkend en pakkend. Ik vond het museum in Ieper al mooi maar dit hier was zo mogelijk nog ontroerender, mede door de persoonlijke verhalen van soldaten en vooral door de enorme, maar enorme beelden, uitbeeldingen van soldaten tijdens de oorlog maar dan 2,5 keer zo groot, en zo levensecht, je kon het haar op hun benen zien.

Op het einde kon je een boodschap op een papieren poppy schrijven en die aan de voeten van zo'n soldaat leggen.

Het was enorm roerend en de tranen sprongen dan ook in mijn ogen.

indrukwekkende grote beelden

zelfs het haar op de benen

boodschappen op poppys 

Een ander deel was volledig over en door de Maori en hun cultuur, met veel snijwerk en verhalen over hoe het voor hun geweest was toen de Engelsen het hier over namen en hun land afnamen, ook eigenlijk niet om vrolijk van te worden.

Toen we het museum buitenkwamen scheen de zon dus we zijn alsnog naar Rivendel vertrokken, het was wel zo'n 50 km rijden, druk verkeer weer maar Jan heeft dat schitterend gedaan.

Eerst zijn we nog gestopt in een park waar scenes uit Isengard zijn opgenomen. Onderweg werd het weer donkerder en tegen de tijd dat we er effectief waren was het aan het stortregenen, niet te doen. We wilden 5 min in de auto wachten om te kijken of het toch niet wat minder werd en ja, na een minuut stopte het.

Hier werd een deel van Isengard gefilmd 

We hebben dus het fameuze Rivendel kunnen bezoeken, in de film is dat zo'n sprookjes achtige omgeving en dat was het ook, al kun je niets herkennen. Het waren allemaal decors die ze achteraf weer hebben afgebroken, ze hadden zelfs vrachtwagens rode blaadjes aangevoerd omdat het hier toen lente was en die scene zich in de herfst afspeelde. Er stonden dan overal borden met foto's, kijk: die boom hier links van je, die stond op de voorgrond in die scene. Hier zijn de publiciteitsfoto's van Legolas gemaakt, enz. En alleen de boog om Rivendell uit te gaan staat er nog, voor de toeristen.

in Rivendell

Rivendell

Maar de omgeving is sprookjesachtig mooi, het heet eigenlijk Kaitoke Regional Park en het is een regenwoud! Het was dan ook niet gek dat het zo geregend had in een regenwoud!

Het regenwoud in Kaitoke Regional Park 

Het was alleszins prachtig, we hebben daar nog een wandeling gemaakt door dat woud, allemaal varens en reusachtige bomen, en epyphyten tegen de bomen, het was zo mooi en we hebben genoten.

23 november: van Upper Hutt naar Mauntataugauri

Vanmorgen ons 'nest' in de boomhut verlaten en vertrokken naar ons volgende adres. We hadden weer een lange rit voor de boeg, weer 500 km, meer naar het noorden, we zaten op het zuiden van het Noordereiland.
De gps stuurde ons direct langs een ultra bochtige smalle weg van 25 km lang door een prachtig bosachtig berggebied maar waar je achter elke bocht maar hoopte dat er geen tegenligger kwam. Het is over die hele rit 4x gebeurd dat we iemand tegen kwamen maar we hebben het overleefd. Het was een prachtige rit, dat  wel, maar wel nogal stessvol, en dat om de ochtend en een lange rit te beginnen was het wel zwaar. 
Daarna kwamen we op highway 1, een grote weg, en in eerste instantie waren we daar blij om, maar dat sloeg snel om, een hele drukke weg, veel verkeer, vaak wegwerken, en saaaaai. Ik had het gevoel dat we op een franse route nationale aan het rijden waren, af en toe door een dorpje/stadje en dan vertragen, voor de rest weinig kans om ergens in te halen en weinig te zien, heel vlak en weinig moois, echt de eerste keer in Nieuw Zeeland dat we niet vol bewondering om ons heen keken. 

De enige onderbreking was toen we door het stadje Bulls reden, ik wist dat een zus van een vroegere vriend uit Tervuren daar woonde en een winkel had, dus ik keek even of ik dat ook zag, en inderdaad, vlak aan de weg zag ik een teak shop. Dus even gestopt en dag gaan zeggen, was een gezellige onderbreking van de reis. 

Langs bij Helga

Na 250 kilometer werd het landschap toch interessanter, we reden ondertussen op Desert Road, en inderdaad dat leek op een echte Amerikaanse desert, heel vlak en lage begroeiing, maar wel ongewoon en interessant. En daar waren weer een paar hele mooie bergen op de achtergrond met besneeuwde toppen, dat was alweer een paar dagen geleden dat we die gezien hadden, vooral de mighty Waikota, zoals hij stond aangekondigd, stond daar indrukwekkend te zijn, het deed me denken aan Mount Doom van de LOTR.

the mighty Waikato

We hebben vlak daarna nog gepicknickt op een heel mooie plaats, aan een riviertje, het weer was trouwens vandaag stukken beter dan gisteren, wel veel wolken maar mooie blauwe lucht en zelfs behoorlijk warm, 20 graden, het was dus weer t-shirt weer. 
Hoe dichter we bij onze eindbestemming kwamen, hoe meer het landschap op de shire ging lijken, groene vrij lage heuvels.

picknick onderweg

Onze nieuwe cottage ligt vlakbij het stadje Cambridge, in een dorp met een onuitstpreekbare Maori naam, aan de Luck at Last Road :-) , en het ligt al 3 km van de weg af, dus echt in the middle of nowhere. Maar schitterend, een huisje met prachtige uitzichten aan alle kanten, leuk terras, verschillende zitjes om van alle kanten van het uitzicht te genieten, dus we waren super blij om daar te zijn, al helemaal na die vermoeiende rit. 
Hier gaan we 5 nachten blijven en dit als uitvalsbasis gebruiken om van alles te gaan bezoeken. Morgen gaan we naar Hobbiton, wat elke LOTR fan in Nieuw Zeeland moet gaan bezoeken, op nog geen half uur rijden van hier. 
Eerst lekker slapen in onze mooie slaapkamer met aan twee kanten uitzicht op het schitterende landschap. 

op het terras van onze cottage

onze buren

de cottage

24 november: bezoek aan Hobbiton (Hobbitstee) in Matamata en de Hamilton Gardens

Vandaag was het eindelijk zover, de dag waar onze hele vakantie eigenlijk omheen geregeld was, de 'must see' voor elke LOTR fan, een bezoek aan Hobbiton. Al weken geleden was dit geboekt en nu was het zo ver.
Dus toen ik vanmorgen wakker werd van de gietende regen was dat toch wel een hele grote domper, het was ook totaal onverwacht, gisteren nog zulk mooi weer. Maar ja, het was geboekt dus regenjassen mee en wij naar daar. Het is hier maar 20km vandaag en we waren dan ook veel te vroeg in ons enthousiasme, wij hadden de tour van 9h50. Eerst wat in de bijbehorende winkel (die er uiteraard ook was) rondgesnuisterd en wel 30 dingen gezien die we direct zouden willen kopen. 

Het hele Hobbiton is een gigantische business geworden, terwijl de eerste film ondertussen 20 jaar oud is. Maar de auto's en bussen die daar toekwamen waren gewoon niet te tellen. Elke 10 minuten vertrok er een toer, dat was per bus, waarmee je het terrein werd opgereden, zelf mag je er niet op. Het is tenslotte een nog steeds in werking zijnde veeboerderij, we reden dan ook tussen de koeien door. Ondertussen speelde er een video waarin sir Peter Jackson himself ons welkom heette en wat vertelde over de films en hoe blij en verbaasd hij was dat het 20 jaar later nog zo levendig was. Toen kwamen we bij Hobbiton zelf aan, en konden we het eindelijk in levende lijve bewonderen. ZOOOOOO Schattig en cute. Helaas was het nog steeds aan het regenen, je kon een paraplu krijgen maar dat wilde ik niet, ik wilde mijn handen vrij hebben om te fotograferen. 

zo gaan echte fans naar Hobiton

bags End

het beroemde bordje

Ik wist eigenlijk niet dat het zo groot was, echt de volledig set is bewaard en wordt nog steeds onderhouden, alle tuintjes voor de huisjes zijn beplant, de groentetuintjes onderhouden, de hele Hobbitwereld was zo levendig, het was geweldig.
Helaas begon het steeds harder te regenen, het begon zelfs te gieten, gewoon keiharde regen, net voor we echt bij Bag End waren, het huis van Bilbo en Frodo. Het weer kon gewoon niet erger, maar toch was het geweldig om het te zien en te beleven, het zou alleen nog veel schitterender geweest zijn met mooi weer, en al helemaal in de stralende zon, maar helaas, het heeft niet mogen zijn. Druipend van de regen hebben we toch genoten van al die schattige huisjes en details. De gids vertelde ook leuke anekdotes over het maken van de film en de perfectionistische regisseur Peter Jackson. Het werk en de aandacht voor details waren verbluffend. Om maar iets te noemen, er hingen her en der wasdraden met hobbitkleren. Hij had destijds iemand ingehuurd om die was elke ochtend op te hangen en er elke avond weer af te halen, zodat er echte looppaadjes gevormd werden en je kon zien dat er echt geleefd werd als in een echt dorp. Ook de grote boom boven het Bag End stond er niet echt dus die hebben ze nagemaakt, duizenden blaadjes er met ijzerdraad aan vastgemaakt, 20 man heeft daar 6 weken aan gewerkt. En dat waren maar een paar voorbeelden, ze heeft er veel gegeven. 
Het was geweldig om tussen de hobbitholes door te lopen, de visrokerij, de smidse, de kaaswinkel, terwijl zij ondertussen vertelde: hier kwam Gandalf Frodo tegen en reden ze samen met de kar verder, en hoe dat dan was ogenomen omdat ze in het verhaal natuurlijk enorm verschillend in grootte zijn, hier rende Bilbo naar beneden omdat hij toch op avontuur ging, enz. 

voor de groene Draak

Het hele dorp was eigenlijk behoorlijk groot, dat had ik niet verwacht. Enfin, het eindpunt was het Herberg de Groene Draak, ook al zo'n prachtig gebouw, en daar kregen we een drankje, Gingerbeer of Stout.
Vervolgens gingen we naar de Marquee, en hier stond een buffet voor ons klaar, eten zoveel als je wou. Enorm veel en lekker, zoals het hoort bij Hobbits.
Helaas zat het er toen op en moesten we afscheid nemen van Hobbiton waar het dus niet meer gestopt is met regenen maar wat toch geweldig was.

buffet in de marquee

Voor de middag stonden de Hamilton Gardens op het programma. We waren aan het twijfelen of we dat nu nog zouden doen, gezien de regen. Maar ja, om in het huisje wat te gaan koekeloeren vonden we ook zonde, dus wij toch maar naar daar.

chinese tuin

Indische tuin

niet mijn smaak maar wel indrukwekkend

En de regen hield op en die tuinen bleken meer dan geweldig. We zijn tuinliefhebbers en hebben ondertussen al wel meer dan honderd tuinen bezocht maar hier waren we toch wel ongelooflijk onder de indruk en liepen we soms met open mond rond van bewondering.
Hamilton Gardens horen bij de stad Hamilton, en zijn ook weer helemaal gratis, ongelooflijk, als dat bij ons was kostte dat minstens 15euro, zo niet meer.
Het bestaat uit een hele serie tuinen, een Japanse tuin, een Chinese tuin, een Italiaanse tuin, een Engelse tuin, een modernistische tuin, een tropische tuin, een kitchen garden, en ga zo maar door, het was eindeloos groot, en je liep van de ene tuin naar de andere, het was heel ingenieus aangelegd en fantastisch onderhouden, geen onkruid te zien.

italiaanse tuin

moderne tuin

jaren 20 tuin

Toen we rond waren door al deze enclosed gardens en in het bijbehorende cafe iets gingen drinken bleek er aan de andere kant nog minstens zo'n groot stuk te zijn, een rhododendron walk, victorian garden, een meer met waterval, en een rozentuin.
Toch ook nog maar even gaan kijken dan, en die rozentuin was meer dan geweldig, ik heb nog nooit in mijn leven zo'n mooie rozentuin gezien, en zo groot en zoveel soorten en zo mooi aangelegd, we waren echt verbluft. 

Jan voor de Abutilonstruiken

Enfin, we hebben in die Hamilton gardens wel een paar uur zoek gebracht, en we waren zooo blij dat we toch waren gegaan, het was ondertussen ook helemaal droog en de zon brak zelfs een beetje door. Heel jammer dat we vanmorgen zulk verschrikkelijk slecht weer gehad hebben.
Maar ondanks dat is het toch een meer dan geweldige dag geweest, twee totaal verschillende dingen gedaan die ieder op zich fantastisch waren. 

25 november: bezoek aan de Waitomo caves

En alweer een meer dan schitterende dag, man, man, ongelooflijk wat wij vandaag weer hebben gezien. Ik had er bij de voorbereiding van deze reis foto's van gezien maar ik kon me niet voorstellen dat het in het echt zo was, het leek wel gefotoshopt.
Maar vandaag hebben we met eigen ogen gezien hoe sprookjesachtig mooi het was, niet te beschrijven.

Het weer was weer verschrikkelijk, het heeft de hele dag gegoten en gegoten, werkelijk constant gestortregend. Hier zijn ze blij want ze hebben net een enorme droogte periode achter de rug, voor ons is het minder leuk.
Vandaag was het niet zo heel erg want we hebben het grootste deel van de dag onder de grond gezeten dus het maakte niet zo uit. 

Onze bestemming vandaag waren de Waitomo Caves, oftwel de glowworm caves in Waitomo. 
Het zijn eigenlijk geen glimwormen maar maden, maggots. Maar zoals de gids droog opmerkte: Maggot caves klinkt commercieel een stuk minder aantrekkelijk.
We hadden een toer per boot geboekt. Eerst liepen we door grotten met prachtige stalagtieten en stalagmieten, zoiets hebben we al vaker gezien maar deze waren wel heel mooi. Vooral 'de kathedraal'  was indrukwekkend, gigantisch hoog en mooi. Toen de gids de lichten uitdeed en we daar in het stikdonker stonden, zong hij een lied in het maori om de akoestiek te laten horen, en dat was zoooo mooi, ik kreeg letterlijk kippenvel van ontroering. Ze geven daar ook concerten, Kiri te Kenawa heeft daar al gezongen, en recent nog Josh Stone. AC/DC en Metallica hadden nog geen uitnodiging gekregen, aldus de gids.

De Kathedraal 

Hier en daar zagen we al waar we eigenlijk voor waren gekomen, de glimwormen, prachtige lichtblauwe lichtjes tegen het plafond. Het zijn dus een soort maden die daar leven, bijna nergens anders ter wereld komen die voor, enkel ook nog in Australie. 
Ze maken net als spinnen kleverige draden maar deze hangen recht naar beneden, en waar ze dan insecten op vangen, hun lichtje als lokkertjes. Daarna verpoppen ze zich en worden een groot soort muggen die maar 5 dagen leven en zich dus als gekken voortplanten waarna de eitjes weer nieuwe maden worden en de cirkel begint opnieuw. Die draden op zich waren al schitterend om te zien als het licht erop stond, een woud van fijne draadjes die recht naar beneden hingen. 

Maar die lichtjes, echt ongelooflijk mooi, niet te beschrijven hoe sprookjesachtig en feeeriek. We stapten dus in een bootje en voeren door een tunnel die volledig bezaaid was met blauwe lichtjes. Als je het niet gezien hebt kun je niet geloven dat zoiets echt bestaat, een droom gewoon. 
Het was veel te snel voorbij, ik had daar nog wel een uur willen blijven kijken en dromen. 

ontroerend mooie lichtjes

zo zagen wij het

Het was jammer dat je daar niet mocht en kon fotograferen, qua sluitertijd en al, daar had je echt wel een behoorlijke camera voor nodig. Maar gelukkig hadden ze daar een oplossing voor. Zelfs voor we vertrokken moesten we voor een blue screen gaan staan en die foto konden we op het einde kopen, en op die foto stonden we opeens tussen de blauwe lichtjes, ze hadden er direct verschillende versies van gemaakt, ook nog Mieke en Jan tussen de stalagtieten, Mieke en Jan voor een waterval die ook in de buurt lag, enfin, wel 5 foto's. Het was wel gek maar ik ben toch blij dat ik ze heb, het geeft toch een idee van hoe het was. 

Maar we moesten direct door, geen tijd om na te genieten, het volgende stond alweer op het programma, 3 km verder zat de Black Water Rafting co en we gingen daar de Black Labyrinth toer doen.
Dit had ik voor Jan geboekt, het leek hem wel leuk en het stond mij ook wel aan, tenminste, ze hadden het over tubing, dat je door de grot drijvend in een band de rivier afvoer en naar omhoog keek, naar het plafond met de glimwormen. 

klaar om te gaan canyoningen en tuben 

Wat ik niet wist was dat het toch wel wat spectaculairder was dan dat.
We kregen een briefing en werden aangekleed, een wetsuit met alles erop en eraan, en een helm. Wij waren de veruit de oudsten van de groep dus ik begon al wat te twijfelen. Er waren twee begeleiders, Lacey en Enoch, behoorlijk geschifte jonge gasten, maar ze waren wel heel goed en behulpzaam en wisten toch wel wat ze deden. 
We waren met 9 en werden in een busje geladen en een paar kilometer verder bij een rivier weer uitgeladen, daar kregen we dan onze 'band' waar we dus in zouden hangen. Tot daar zag ik het nog helemaal zitten. Toen moesten we eerst als test allemaal om de beurt in de rivier springen, met band en al. Band goed vasthouden tegen je kont, met je rug naar de rivier en dan duwden ze je zo het water in, je moest zover mogelijk naar achter springen, kont naar achter, voeten omhoog, adem inhouden, enfin, een hele lijst instructies, en toen kreeg ik steeds meer het idee: hmmm, dit is toch meer dan vrolijk in een band over een kabbelend riviertje drijven. 

testrun buiten

En inderdaad, want toen gingen we dan de grot in, en aangezien het zo hevig geregend had was het water behoorlijk wild. We moesten die grot gebukt inlopen, die helm bleek heel nuttig want ik voelde regelmatig een 'tok' tegen mijn hoofd. Ondertussen moest je over de stenen heen kruipen of in de rivier stappen die rond je enkels, knieën, dijen kolkte, en o ja, het was dus stikdonker, het enige licht kwam van je helmpje, je moest dus echt goed opletten waar je liep/waadde, want het ene moment was het kniediep en de volgende stap opeens tot je middel. 

Er waren ondertussen al glimwormen te zien maar daar lette ik even minder op, ik was druk bezig met niet uit te glijden en mijn evenwicht te bewaren, en dan moest je ondertussen ook nog die grote rubberen autoband over je schouder meedragen en zien dat die niet viel en door het water werd meegesleurd. 

Zo kropen we over en door de rivier steeds dieper de grotten in, het was best spannend, maar achteraf gezien viel het allemaal goed mee, op het moment zelf had ik in eerste instantie wel het idee: euh, dit was niet helemaal waar ik me voor ingeschreven had. 
We moesten dan nog een eerste waterval afglijden, dat viel mee, dat was ongeveer een meter hoog. Toen kwam een rustiger stuk in de rivier en moesten we de 'eel' (paling) doen, ook iets wat we al eerder ingeoefend hadden. De eerste dreef in zijn band en de tweede daarachter met zijn voeten onder de oksels van nummer 1, enz, zo had iedereen elkaar vast. 

Dat was al een stuk relaxter. Vervolgens kwamen we bij een deel waar heel veel glimwormen te zien waren, we moesten allemaal onze lampjes uitdoen, dus weer stikdonker en gids Enoch vertelde meer over de glimwormen. Nu hadden we die uitleg in de eerste cave al gehad maar dit was speciaal grappig omdat hij het als David Attenborough imitatie deed, en echt heel goed want het klonk echt zoals die het zou doen. 
Vervolgens kwam dan waterval twee, dat was toch al een stuk spannender, een meter of anderhalf naar beneden springen in het donker, met je rug naar de rivier en je kont naar achter. Maar het ging goed, ik heb het overleefd en ben best trots dat ik het toch gedaan heb. 

Enfin, daarna kwam dan het drijven in die band onder dat plafond van blauwe lichtjes en dat was gewoon een droom, de rivier was op dat stuk ook veel kalmer, en Enoch begon een lied te neurieen, en het was zoooo indrukwekkend en zo mooi en zo sprookjesachtig. Het was dan ook jammer toen we letterlijk licht aan het eind van de tunnel zagen en het voorbij was. Hij zei nog voor we aan dat stuk begonnen: dit is het laatste stuk, geniet nog maar eens want het is waarschijnlijk de laatste keer dat je deze glimwormen ziet. En ik besefte dat ook heel duidelijk en heb ook heel bewust genoten van dat laatste deel, we dreven toen ook veel meer uit elkaar als groep, dus je was bijna alleen en het was zo mooi. We waren allebei helemaal sprakeloos van bewondering.

Terug bij het beginpunt waren er lekker warme douches, en soep en bagels. En daar kon je de foto's kopen die hij en Lacey onderweg van ons gemaakt hadden, ze stuurden ze op per mail. Hij raadde zelf aan dat 1 iemand ze kocht en die gewoon doorstuurde naar de anderen, niet echt commercieel maar wel aardig. Alle foto's, inclusief nog mooie glimwormfoto's samen kostten nog geen 20euro, ons kon dat niet echt schelen maar die jonge gasten begonnen direct af te spreken, en als wij meededen was dat voor hun ook weer goedkoper dus deden we ook maar mee. Maar het werkte allemaal prima, en wij kregen dan ook de hele serie netjes in onze mailbox, en superblij met de foto's waar je duidelijk op kan zien hoe mooi het was. 

Op de terugweg zijn kwamen we dan nog langs een Kiwi park, een kweekcentrum voor Kiwi's, de nationale vogel van Nieuw Zeeland, Nieuw Zeelanders noemen zichzelf ook Kiwi's, alles en iedereen hier is Kiwi. Maar helaas is de vogel zelf ondertussen bijna uitgestorven maar ze doen er dus alles aan om hem te redden, vandaar dus dat centrum.
Het is een nachtvogel die dan ook nog eens 21h slaapt dus hij is heel zelden te zien, maar wij hadden geluk want we hebben hem echt uitgebreid kunnen bestuderen. Hij was wakker, het was in zo'n nocturnal kooi zoals in de zoo, maar heel groot dus als hij sliep of achterin zat zag je hem niet. Bij ons zat hij dus gewoon pal voor het glas, te scharrelen op zoek naar insecten. Hij trok zich niets van ons aan, die beesten zien ook heel slecht, dus hij had ons waarschijnlijk niet eens in de gaten. Maar we hebben dus een echte levende kiwi gezien, van heel dichtbij, 40cm of zo, en dat schijnt heel bijzonder te zijn. We mochten hem niet fotograferen, dat was wel jammer maar ook wel logisch, hij zou nogal schrikken van de flits.  

We zijn daarna naar de cottage terug gereden, helemaal doodmoe van alle emoties en indrukken. Wat een dag was dit weer. 

26 november: bezoek aan de geo-thermo parken Wai-o-Tapu (thermal wonderland) en de Waimangu volcanic valley

Het is echt niet te geloven, het lijkt of ik overdrijf, maar ook dit was weer een WOW dag. Wat een ongelooflijk schitterend land is dit, zelfs nog veel spectaculairder dan ik ooit had verwacht of durven dromen. Zoveel schitterende dingen die hier te zien zijn, en dan ook zo verschillend. Ik heb net de foto's van vandaag eens herbekeken en zelfs op de foto's ziet het er ongelooflijk en onwaarschijnlijk mooi uit, kun je nagaan hoe het in het echt was. 

Vanmorgen op het gemak opgestaan, nog eens een was gedraaid, ook hier hebben we weer een eigen wasmachine. Het weer was onverwacht goed, dat was niet voorspeld, integendeel. We zijn dan op het gemakske vertrokken richting Rotorua, naar 2 geoparken die daar vlakbij lagen. Ik had er foto's van gezien en dat leek me wel bijzonder.

En of het bijzonder was! Woorden schieten te kort om dit te beschrijven, de kleuren die we vandaag gezien hebben varieerden van zwart, heel lichtblauw, fluogeel, fluogroen, oranje, allerlei soorten groen en allemaal combinaties ervan, en dat allemaal natuurlijk. De poelen en waters waren gloeiend heet, bijna overal kokend, 100 graden, en alles borrelde overal, van alle kanten hoorde je dat geluid en blob -blob geluiden, en overal kwam damp uit de grond en uit het water en uit de bergen, onvoorstelbaar hoe mooi de natuur is. 

devils inkpot pool

bizarre bomen

takken met afzetting van sulfiten/sulfaten/oxidanten

Het eerste park was Wai-O-Tapu, a colourful thermal wonderland. En dat was het dus inderdaad. Het weer werkte trouwens ook fantastisch mee, we hebben prachtige zon gehad en blauwe luchten, een onverwachte en zeer aangename verrassing na de 2 regendagen, en de sombere voorspellingen, 2 keer een kort buitje maar toen zaten we in de auto. 
Weer liepen we al WOW roepend rond, helemaal verbaasd dat zoiets gewoonweg bestaat in de natuur, alweer zo overweldigend.

een boomvaren van boven genomen

Er is een wetenschappelijke geologische uitleg voor hoe het komt dat er zoveel verschillende kleuren voorkomen maar het is me te ingewikkeld om dat uit te leggen. 
De modderpoel was ook indrukwekkend, maar meer op film dan op foto, dan zie je de modder om de zoveel tijd werkelijk omhoog spuiten, als een geyser, tegelijk een vies en een indrukwekkend gezicht. 
Ik toon hier wat foto's omdat woorden tekort schieten om dit te beschrijven. 

in het echt waren de kleuren nog mooier

prachtig lichtgroen waar het water overheen liep

alsof iemand een verfemmer had omgegooid

zonder woorden, zo mooi

fluogele rots

voor een werkelijk fluogroen meer

de modderpoel, heel mooi en vies tegelijk

Het tweede park was de Waimangu Cauldron in de Waimangu Volcanic Valley. De 2 parken liggen maar 7km uit elkaar, allebei gevormd door de vulkanische activiteit, maar ze zijn enorm verschillend en allebei schitterend.

overal steeg damp op

afzetting op de rotsen

We hebben trouwens enorm veel geluk gehad, we kwamen daar toe om 5 voor half 4 en stonden van het uitzicht te genieten en de borden met uitleg over het park en het geologisch fenomeen te lezen voor we naar binnen gingen om tickets te kopen. Een dame die naast ons stond vroeg of we het park wilden gaan bezoeken. Ja, natuurlijk, daarom zijn we hier. Ze waarschuwde dat we dan maar beter konden opschieten want de kassa sloot om half 4, dat was het dus net zo ongeveer. Wij renden dus naar binnen, en inderdaad, we mochten nog net erin, het was 1 minuut voor half. Ik vroeg nog wat er was gebeurd als we 2 minuten later waren geweest. Nee, sorry, dan niet meer. En achter ons werd inderdaad de toegangspoort gesloten. We mogen die mevrouw op onze blote knietjes bedanken voor de waarschuwing, anders waren we nog wat blijven lezen en hadden het NET niet gehaald. Dan zou ik wel gebaald hebben, en dan hadden we toch wel iets heel bijzonders gemist. 

een natuurlijke fontein, niets pompen of electriciteit

een fel lichtblauw meer

een beeldschoon dal

ook nog mooi uitzicht

Want wat een spectaculaire dag was dit weer, gisteren was het ontroerend mooi, vandaag was het weer verbazend en indrukwekkend mooi. 

even een uitzicht onderweg, we zitten nog steeds in Hobbitcountry

De caves gisteren en de parken vandaag liggen maar 120 km uit elkaar, het is echt ongelooflijk hoe je hier op relatief korte afstand van elkaar zoveel verschrikkelijk mooie en totaal verschillende dingen kunt zien. 


Helemaal verliefd op Nieuw Zeeland, het mooiste land ter wereld. 

27 november: bezoek aan de Living Maori Thermal Village Whakarewarewa

Rustig opgestaan, redelijk mooi weer, een rit van 80 km, weer naar Rotorua, dezelfde weg als gisteren maar nu met een andere bestemming. Op het moment dat we aankwamen brak er toch een wolkbreuk los, zo een waar je binnen de minuut doorweekt bent. We stonden gelukkig net onder een afdak, later op de dag was er nog zo'n wolkbreuk, gelukkig net, net op het moment dat we terugkwamen van een wandeling door de bossen en dampende meren rond het dorp, dus we konden net weer schuilen, 5 min eerder en je kon ons uitwringen. Voor de rest viel het weer mee, bewolkt en af en toe de zon. 

wakker worden met thee en  bezoek van de buurvrouw

We gingen dus naar een dorp waar de Maori nog leven, op hun eigen grond en waar ze gebruik maken van de thermische ondergrond waar hun dorp op ligt. Het dorp op zich was niet wat ik verwacht had, naïef als ik was dacht ik meer aan hutten maar het waren wel gewoon huisjes. Maar ze leven verder wel volgens de traditie en ze gebruiken de thermen zoals ze al lang doen.

Overal in het dorp komt er wel ergens stoom uit de grond, elke achtertuin heeft wel een put waar de dampen uit omhoog komen, het is dan ook een dampig dorp. Sommige huizen zijn verlaten, een soort van onbewoonbaar verklaard omdat de grond daar te heet is geworden. 
Een gids leidde ons rond en liet zien hoe en waar ze kookten, boven op zo'n dampput zal ik maar zeggen ligt er een houten bak met stenen, die worden verwarmd door de ondergrondse hitte en daar koken ze hun eten op. Ook de baden in het dorp zijn gemeenschappelijk, bassins waar constant warm water inloopt, niet rechtstreeks uit een van de thermale poelen want dan ben je gekookt, want dat is altijd 100 graden, maar via goten van de ene put in de andere en tenslotte via goten naar de bassins, het is dan nog altijd 40-50 graden. Ze blijven er dan ook maar maximum 10 minuten in want dan wordt je 'jelly like' zoals de gids zei, het water voelt ook heel zacht aan, spring water, rechtstreeks uit de aarde. 

de kookput

oorspronkelijk maori huisje

We hebben zelf ook geluncht in het dorp, een typische Hangei maaltijd, die heel lekker was. Dat bestond uit een maiskolf, die ze 6-7 minuten in netjes in een van de poelen hangen, dat hadden we daarvoor net nog gezien, en verder een gestoomd broodje, uiteraard uit zo'n stoomoven, gevuld met vlees en groenten en dan nog een verse salade erbij, en als dessert gestoomde pudding, ook weer uit de oven. Het was echt heel lekker.

hangei maaltijd 

gestoomde pudding

Verder hebben we een optreden meegemaakt, uiteraard is dat voor de toeristen maar we vonden het toch wel heel leuk, liederen en dansen van de Maori, door een groep van 4 mannen en 4 vrouwen. Ik vond de muziek heel mooi. Waar we vooral voor waren gekomen en wat uiteraard het hoogtepunt van de show was, was natuurlijk de Haka, een van de dingen die je toch wel moet zien in Nieuw Zeeland, het ritmische gestamp, de uitpuilende ogen en de uitgestoken tong om de vijand te imponeren, hevige gebaren onder het roepen van onverstaanbare kreten. 

optreden

fotoshoot

Wij hadden dan nog een bonus vandaag. Er was een groep Maori schoolkinderen ook op bezoek, en die stonden aan de zijkant van de tent al hevig mee te doen met de Haka, ze mochten dan ook op het podium mee komen doen met het volgende nummer, waarbij ook het publiek mee mocht doen.

Het was zo'n succes dat ze daarna nog eens het podium opmochten en de haka van hun school (veronderstelden wij) mochten komen uitvoeren voor het publiek.
Het was geweldig zoals die gastjes, ik schat ze 10-12 jaar, zich helemaal smeten in die Haka, stampende voeten, uitgestoken tong, het wit van hun ogen, ze gaven zich helemaal, en trots dat ze waren. Voor ons als publiek was het een leuke extra. Ik heb er helaas geen foto's van omdat ik dat absoluut wilde filmen, je kan niet alles hebben, de filmpjes zijn alleszins leuk. 

Verder hebben we dan nog door het dorp gewandeld en langs de meren en poelen buiten het dorp, het is niet echt een traditioneel dorp zoals wij gewend zijn.

het koken van de maiskolven in een netje

de warme baden 

Het laatste hoogtepunt was dan een van de 3 geysers die het dorp bezit te zien uitbarsten, minutenlang zelfs. Op Ijsland hebben we ook zo'n uitbarsting mogen meemaken, maar die duurde maar heel kort, deze ging maar door. We voelden ons wel bevoorrecht, er zijn niet veel werkende geysers meer ter wereld, en wij hebben er nu al 2 mogen meemaken. 

het uitbarsten van de geyser

de geyser 

Daarna zijn we terug naar onze cottage gereden en hebben een beetje onze door het hele huisje verspreide rommel ingepakt, want het zit er hier op, morgen vertrekken we weer naar het volgende adres. Het was een zalig huisje hier, Lavender Cottage, heerlijk rustig in the middle of nowhere, met alle privacy, schitterend uitzicht naar alle kanten, gezellige zitjes tussen de lavendel en de rozen, alles erop en eraan, we vonden het hier heerlijk.

28 november: van Maungautatauri via Opoutere naar Coromandel

Vanmorgen met spijt onze cottage verlaten, maar niet getreurd, op naar het volgende adres. We hebben niet de rechtstreekse route van 80 km genomen maar zijn omgereden en hebben de kust gevolgd.

Coromandel is een schiereiland en ligt dus omgeven door de zee, wij zitten dan nog in/vlakbij Coromandel town, dus soort van hoofdstad, alhoewel het niet meer dan een groot dorp is, een vissersdorp want er liggen hier allemaal oester en mosselbanken.

Onderweg zijn we nog gestopt bij het punt waar James Cooke aan land is gekomen, 250 jaar geleden, waar nu een gedenkteken staat.

Het weer zag er niet slecht uit, tenminste, als je naar links keek zag je allemaal blauwe lucht, rechts was het helemaal bewolkt, raar land hier.

Onze eerste bestemming van de dag was Opoutere, een prachtig zandstrand van 5 km lang met direct daarachter een bomenrij van dennen. Je moest ook eerst een stuk door dat bos lopen voor je op het strand geraakte. En dan aan het eind van het strand was er een sandpit, ons eigenlijke doel, daar was een kolonie Dotterels en ook Oystercatchers (allebei vogelsoorten), en het was nu precies de goeie tijd van het jaar voor het broedseizoen. Die Dotterels zijn Nieuw Zeelandse vogels en zijn bijna uitgestorven, er leven er nog maar een 1400 in het wild, en dat was dus hier. En we hebben ze gezien, en we zagen zelfs een paar kuikens rondscharrelen, er is dus zeker nog hoop voor de soort.

aantal zeevruchten die je per persoon van het strand mag meenemen

footprints in the sand 
We zijn praktisch de enigen op het strand 

mooie golven

broedplaats van de vogels

de bijna uitgestorven Donerel

De Oyster Crackers

een kuiken van de Donerel

Het strand zelf was heerlijk rustig, amper iemand te zien, ideaal, en de zon brak steeds meer door, en de golven waren prachtig. Zelfs ik, als totale niet- surfer had iets van, wow, dat moet leuk zijn om hier te surfen. 

Zonnig en warm!

In Nieuw Zeeland zijn geen gevaarlijke dieren, de bomen daarentegen....

We hebben op het strand in de zon gepicknickt en we waren helemaal blij, het werd eindelijk warm, ik was aan het zweten in mijn lange broek. Terug bij de auto een short uitgehaald, de eerste keer deze vakantie. En dat had ik dus niet moeten doen.....

Want zodra we weer op weg waren naar onze volgende bestemming, de Hot Water Beach, begon het zwaar te bewolken, het werd steeds donkerder. En werkelijk het moment dat we aan de rand van dat strand stonden begon het regenen, en harder, en toen kwamen er donderslagen bij. Dus wij dachten: hmm, misschien gaan we dit morgen nog eens proberen, dit lijkt niet het goede moment, we rijden wel direct door naar ons volgende huisje. 

De lucht werd steeds zwarter en er brak toch een wolkbreuk los, we hebben ons zelfs 2x langs de kant moeten zetten omdat het niet meer verantwoord was verder te rijden. En het bleef maar gieten en gieten en stromen. 

Nog erger, de gps stelde een shortcut voor naar onze bestemming, en dat bleek al helemaal geen goed idee, een pad door de bergen dat op de meeste plaatsen zelfs niet geasfalteerd was, maar enkel grint, en tegenliggers kwam je ook maar beter niet tegen, en dan honderden bochten, en dan nog maar eens een wolkbreuk waardoor je niets zag en het water de weg afstroomde. Ik heb het grootste deel van de rit met mijn ogen dicht gezeten want ik kon het echt niet aanzien, ik zag ons echt verongelukken.
25 km lang was die rit maar het duurde eindeloos, en het bleef maar gieten en gieten. 

Hier in Nieuw Zeeland zijn de porties groter en ook de porties regen zijn hier oversized.

6 km voor het einde van de weg zagen we iemand langs de weg lopen, in de gietende regen, en die zag er zo troosteloos uit dat we maar gestopt zijn om een lift aan te bieden. Het bleek een Duits meisje te zijn die wel heeeeel blij was dat ze een lift kreeg, ze zat wel helemaal ingeklemd tussen onze bagage maar ze zat droog dus ze was allang blij.

Ze zat hier in een hostel in Coromandel town, en wij moesten nog 2 km verder rijden tot we bij ons nieuwe logeeradres kwamen.

Het is een cabin, geen cottage, dus een maat kleiner, eigenlijk wel heel klein, onze bagage staat gestapeld anders past het niet, maar het heeft een terras en een ongelooflijk zicht op zee, 180 graden zeezicht, we zitten er echt vlak boven. Dat is dus allemaal heel leuk als het mooi weer is maar wij kwamen toe in de stromende regen en dan is het wel klein. Er is wel een keukenblok en een badkamer, maar binnen zijn geen stoelen om op het zitten, die staan op het terras.

Gelukkig is het dan toch nog gestopt met regenen en we hebben nog buiten kunnen zitten. We hadden nog gehoopt op een mooie zonsondergang want die kunnen hier spectaculair zijn met rode en paarse kleuren, maar helaas, daarvoor was het toch te bewolkt.

toch nog wat avondzon

het uitzicht van op ons terras, helaas niet de gehoopte schitterende zonsondergang, maar toch mooi

Jan is ondertussen al 2 dagen snipverkouden maar gelukkig verder niet ziek.

Het goede nieuws is dat ze morgen beter weer verwachten, maar zoals ze hier zeggen: je weet het nooit met het weer hier. 

29 november: stranddag!

Na alle indrukwekkende en ontroerende dingen die we deze vakantie al gezien hebben hebben we vandaag het paradijs gezien. Tenminste, zoals ik me het paradijs voorstel: volop zon met een prachtig blauwe lucht, groenblauwe zee, witte zandstranden met bijna niemand erop.... Bijna perfectie.

uitzicht van op het terras bij daglicht

onze cabin 

Toen we opstonden zagen we het al: blauwe lucht vandaag.
Het kon bijna niet beter want er stond een stranddag op het programma, en na die tropische storm gisteren (het was voor hier ook niet echt normaal, het lag dus niet aan ons) zag ik het somber in.

Toen we naar onze eerste bestemming reden begon het alweer te bewolken, dus dat was niet leuk.

Ons doel was een stuk strand dat 1 van de mooiste van de wereld zou zijn, New Chums Beach, a hidden gem. Je kunt er dan ook niet even naartoe rijden, je moet er wel wat voor doen.
Het geweldige hier is dat bouwpromotoren er grootse plannen mee hadden maar dat de lokale bevolking in opstand is gekomen en 1.200.000 miljoen euro heeft ingezameld en het zelf heeft gekocht en aan een conservation trust heeft geschonken. Er zal dus nooit gebouwd worden, zo super.

Voordat je er bent moet je wel een half uur door water waden, over rotsen kruipen, over boomwortels klauteren en om bomen heen kruipen, door de regen gisteren was het dan ook nog behoorlijk modderig en glad, het was best wel spannend. De tocht alleen is al de moeite, en als je dan op het strand zelf komt.... paradijs. Vooral omdat op dat moment de zon echt volop begon te schijnen, het kon gewoon niet beter. 
Het is een kilometer lang wit zandstrand, omzoomd door bomen en rotsen, en op het hele strand waren we met nog geen 10 man. Dat vind ik dus fantastisch. 

klauteren over de rotsen

de beloning: een paradijselijk strand

We hebben daar een tijd zitten genieten en moesten toen weer over hetzelfde pad terug.

Het volgende strand dat we wilden bezoeken, van de wel 20 mooie stranden die er hier op de Coromandel Peninsula zijn, was Cathedral Cove, ook wel het meest gefotografeerde deel van Nieuw Zeeland genoemd. Hier was het wel een heel stuk drukker dan op het eerste strand, maar je kon nog steeds foto's maken zonder andere mensen erop.

We hadden de auto buiten het stadje Hahei geparkeerd en dan een park& ride naar het startpunt van de track genomen. Want ook hier weer: als je iets moois wil zien moet je er wel wat voor doen, niet gewoon de auto parkeren naast het strand en de trap aflopen. 

Het was een flinke wandeling van 45 minuten, berg op en berg af, het viel me best tegen, ik kan best goed wandelen, maar ik haat bergop. De wandeling op zich had overal weer prachtige vista's en uitzichten en was op zich ook weer heel mooi.

En dan kom je dus aan op het strand van Cathedral Cove, die Cove zelf is uiteraard heel indrukwekkend maar dat is nog niet het enige, een mooie grot, een watervalletje, mooie rotspartijen, en dan die strakblauwe lucht op de achtergrond voor die blauwgroene kristalheldere zee, het was (alweer) WOW

gemstone bay

het strand van Cathedral cove

We zijn er veel langer gebleven dan gepland, en we hadden nog iets op de agenda staan, en vooral, ik zag er tegenop om al die  bergen weer terug te wandelen. Dus hebben we heel extravagant een watertaxi genomen, binnen 5 minuten waren we terug in Hahei, ikke blij.

Mieke onder een watervalletje

foto van onder de waterval

uitzicht vanuit een grot

samen in het paradijs

Cathedral cove zelf

een prachtige rots

Want voor het laatste deel was de timing nogal cruciaal, je moet op het strand zijn bij laag water. 

We gingen naar Hot Water Beach, daar waar we gisteren ook gestaan hebben toen de regen en het onweer begon.

Vandaag was het weer stukken beter!

Op Hot Water Beach is er een stukje strand waar je je eigen kuil kunt graven. Niet heel bijzonder zou je zeggen, dat kan overal. Maar hier loopt het vol warm tot heet water, afhankelijk van de plaats. Het komt uit de grond omhoog, net als in de thermen. In onze kuil was het op sommige plaatsen zo heet dat je er niet kon blijven zitten, ik schat wel 50 graden. We hadden een schop meegekregen van onze Viv, onze verhuurster, en we hebben genoten in onze kuil. 
We waren wel niet de enigen, het was er stikdruk, iedereen zat in zijn kuil te weken op dat stukje strand. Het was wel heel gezellig, er hing een relaxte sfeer.

het graven van de kuil 

lekker genieten in het hete water

Jan en Mieke genieten

Jan en Mieke en nog een heleboel anderen die ook kuilen aan het graven waren 

We hebben dus een half uurtje in die kuil warm water gelegen en vonden het tegelijk zot en geweldig. 

Maar het was toch nog wel 70km rijden naar ons huisje dus we moesten toch echt eens vertrekken. Bij onze terugrit op alweer een bochtige bergweg zagen we trouwens nog een papegaaitje of grote parkiet de weg overvliegen, vlak voor onze auto, we zagen het allebei tegelijk, toch ook weer een mooi moment. Stel je voor, papegaaitjes die hier zomaar rondvliegen. 

zo'n papegaai zagen we voor onze auto vliegen

Onderweg een afhaalpizza opgehaald en die lekker op ons terras op zitten eten, met uitzicht op alweer de zee.

Dit was de kers op de taart, en wat een geluk met het weer, het zou zoveel minder indrukwekkend geweest zijn met grijs weer of zelfs regen.
Nu was het echt het paradijs en ik was zo gelukkig.

Morgen is onze laatste dag, overmorgen doorrijden naar het vliegveld van Auckland.
Maar eerst nog hier een nachtje slapen en dan morgen naar de yourt, dat wordt ook nog speciaal.

We zitten daar wel off the grid, dus ik zal deze blog waarschijnlijk even niet bij kunnen houden, want daarna dus een reis van bijna 30h terug naar huis.

Nog 1 hele dag dus, ze verwachten weer regen en grijs weer. Maar dit hebben we toch maar weer gehad. Wat een geluk!

30 november: van Coromandel naar Oreore

Vanmorgen afscheid genomen van Viv, onze uiterst vriendelijk, spraakzame maar zeker niet vervelende host Viv. 
Ze kende heel Nieuw Zeeland van binnen en van buiten, was overal geweest en wist er goed  over te vertellen.
Ze had nog een leuke tip voor ons, voor onderweg naar het nieuwe adres, de Miranda Springs, het grootste thermale bad van het zuidelijk halfrond.

Het is wel grappig want die Kiwi's laten zich er wel overal op voorstaan: het grootste ter wereld, het mooiste ter wereld, bij de 10 mooiste ter wereld enz.
Maar het is toch echt zo: voor ons is dit het mooiste land ter wereld, zoveel te zien, zoveel verschillends op een relatief kleine oppervlakte. We hebben er de afgelopen 3 weken ten volle van geprofiteerd, ik heb in mijn planning werkelijk zoveel mogelijk gestoken.
Het is een lange voorbereiding geweest maar het heeft toch geloond. Eigenlijk ben ik er best wel trots op, hoe goed alles is verlopen, en wat we allemaal gedaan hebben, en alles wat we gezien hebben. Het was niet bepaald een ontspannende relaxende reis maar dat was ook niet de bedoeling.

Wat we wilden was de schoonheid van Nieuw Zeeland gaan bekijken en oh boy, dat hebben we toch echt wel gezien.

Hoogtepunten kiezen is bijna niet mogelijk, bijna alles was fantastisch, schitterend, indrukwekkend, prachtig, ontroerend, onbeschrijflijk mooi.
We hebben letterlijk duizenden foto's genomen en uren gefilmd, het gaat nog weken kosten om daar een beetje orde in te scheppen en daar een fatsoenlijke samenvatting uit te distilleren, zoveel hoogtepunten die er zeker in moeten, het zal moeilijk worden.

Het enige wat een beetje is tegengevallen is het weer, daar hadden we toch meer van verwacht. Alle zomerspullen zitten nog steeds in de koffer, amper tot niet gebruikt. 
En toch mogen we ook niet klagen, er is niet veel wat echt letterlijk en figuurlijk in het water  gevallen is, behalve Hobbiton dan. Dat was echt heel heel jammer, temeer dat de hele vakantie daarrond was opgebouwd. Dat was echt gietende regen op dat moment. Gelukkig was het nog steeds schattig om te zien en ik ben heel blij dat we er geweest zijn. 
We hebben ook vaak zon gehad en mooi weer, en geluk, want bij slecht weer was bv de vliegtocht vanaf Milford Sound niet doorgegaan, of het walvissen spotten, dat hing ook maar aan een zijden draadje, en ging toch door, en het weer was prima.

Eigenlijk hebben wij het omgekeerd gehad, het weer op het Zuidereiland is veel onvoorspelbaarder en slechter en daar hebben wij juist het beste weer gehad.
Het is eigenlijk vanaf het moment dat we voet hebben gezet op het noordereiland, dat we binnenkwamen bij Wellington, dat we veel regen hebben gehad. 

Maar aan de andere kant, gisteren, onze enige voorziene stranddag, toen was het weer schitterend, prachtige blauwe lucht, het kon niet beter, en het eiland toonde zich als een waar paradijs, de enige dag sinds we op het noordereiland waren dat het geen druppel geregend heeft, dus we prijzen ons zo gelukkig, want dat was toch wel de kers op de taart.  

Ook vandaag werkte het weer niet mee. We hadden een prachtige route langs de kust maar het was zwaar bewolkt, grijs, af en toe kwam de zon erdoor.
We zijn mosselen gaan zoeken op het strand, we mochten er 25 per persoon meenemen. We dachten leuk een maaltje bij elkaar te zoeken maar we hebben er dus nul gevonden. Ach, niet dat dat nu een ramp was, het was meer voor de fun, we hebben dan wel weer verschillende kolonies aalscholvers gezien, en prachtige zeezichten.

Je mag max 25 mosselen per dag rapen, wij vonden er nul

Op aanraden van Viv zijn we dan gestopt bij Miranda Hot Springs, thermale baden dus. Het warme water komt uit de grond. We hebben daar een prive jacuzzi gehuurd, dat kostte werkelijk bijna niets dus we hebben eens uitgepakt :-) 
Ook in het thermale zwembad hebben we wat rondgezwommen, super lekker warm, de buis waar het water in het zwembad stroomde, daar was het zelfs heet.
Het was een hele leuke stop onderweg.

Later in de namiddag kwamen we dan aan bij ons laatste adres van deze vakantie, een yurt. 
Die had ik speciaal als laatste adres genomen omdat het 1. een uurtje van Auckland rijden is waar we morgen de auto moeten inleveren en het vliegtuig moeten nemen en 2. omdat het super romantisch was.
Als laatste avond moest het wel iets speciaals zijn vond ik, en dat is het ook wel. De yurt zelf is een mongolische tent, en helemaal romantisch ingericht met een groot bed, een hemelbed achtig gevoel, en tapijten en allemaal leuke details, veel kaarsen want we zitten hier ook enkel op zonne energie, geen wifi, geen elektriciteit. Ik typ dit dus ook in de rapte voordat mijn batterij leeg is. 

Er is ook een leuk keukentje aan, en een badkamertje, terras en alweer een prachtig uitzicht. We hebben hier trouwens het gezelschap van talloze wandelende takken, in de keuken en in de badkamer, gelukkig niet in de yurt zelf, die de slaapkamer is. 

wandelende tak in de keuken 

uitzicht vanaf het terras

de yurt van buiten

van binnen 

LOTR deur naar de badkamer

keuken

de achtertuin van de yurt

romantische laatste avond 

Wat het afscheid van onze reis had moeten worden, een bad buiten, houtgestookt verwarmd, onder een prachtige sterrenhemel, zal helaas niet lukken, het weer is te grijs en zelfs koud om er echt van te genieten. Gelukkig is het in de yurt zelf heel warm, daar gaan we direct lekker in kruipen. 

Maar kom, we klagen niet, het is jammer maar dat zijn maar details, we hebben een prachtige schitterende, super fantastische reis gehad, en we zijn super gelukkig.

Morgen naar Auckland en het vliegtuig op, een reis van bijna 30h. 
We zullen waarschijnlijk kapot zijn, van de reis, de jetlag, en alle indrukken van de afgelopen 3 weken. 
Maar wat een reis hebben wij gehad, super geweldig.

Wie moedig genoeg is kan altijd eens langskomen om de foto's te bekijken en de filmpjes.

1-2 december: naar Auckland om daar het vliegtuig naar huis te nemen. 

Het weer was saai grijs dus het plan om met een kayak langs de kust te varen om hidden coves te bezoeken hebben we maar snel laten varen. 
We zijn dan op ons gemak langs de kust gereden met weer prachtige uitzichten over de zee en allerlei eilandjes voor de kust. 

Een leuke stop niet ver van het vliegtuig waren dan de Botanical Gardens van Auckland.
We vonden dit wel lang niet zo indrukwekkend als de Hamilton Gardens vorige week, er waren ook hele delen afgesloten waar ze aan het werk waren om uit te breiden.
Maar al met al hebben we daar toch 2,5 uur rondgelopen, toch heel wat leuker dan op het vliegveld te zitten koekeloeren en we hebben toch een paar mooie dingen gezien, vooral de Salvia border vond ik mooi. 

lekkere taart, echt Engels 

Het was daarna nog 15km naar het vliegveld. Iedereen had ons gewaarschuwd voor het verkeer in en rond Auckland dus we hadden er behoorlijk wat tijd voor ingecalculeerd.
Het bleek dan uiteindelijk enorm mee te vallen, die Kiwi's weten gewoon niet wat druk verkeer is.

We hebben ons trouwe autootje ingeleverd, helemaal heel gelukkig, dat heeft Jan keurig gedaan. We hebben net geen 4000 km gereden in 3 weken, 3.935km, toch wel een prestatie, en allemaal links. Het is maar 2x misgelopen, eventjes dan, en niet erg.
Waar we niet aan konden wennen was het naar de auto lopen en dan elke keer aan de verkeerde kant willen instappen, tot de laatste dag toe.

Afscheid van ons trouwe autootje 

Met de shuttle naar Auckland Airport zelf, ruim op tijd, maar liever zo dan zenuwachtig ergens in de file te staan.

Al wachtende werden we nog getrakteerd op een zangvoorstelling, een schoolkoor dat ook vertrok en ondertussen de mensen vermaakten, echt heel mooi. En daar kwam dan uiteraard ook nog een HAKA erachter aan, onze derde en laatste Haka op Nieuw Zeeland. 
Het was een mooi en passend afscheid. 

Het land verlaten ging heel wat soepeler dan toen we het land binnen kwamen, nu waren we in 10 minuten door de douane en het checken van de bagage, tegen 2h vorige keer. We hadden dus wat tijd teveel.

Het vliegtuig naar Dubai vertrok keurig op tijd, rustige vlucht, ik heb zelfs nog redelijk wat geslapen. Daarna in Dubai gewacht op het vliegtuig naar Brussel, op precies dezelfde plaats waar we precies 3 weken geleden ook hebben zitten wachten trouwens :-) 

Vliegveld van Dubai: precies dezelfde plaats, 3 weken later

het wordt licht in Dubai

Ook het traject Dubai -Brussel verliep probleemloos, alles verliep zo kalm alsof je in een bus zat.

Onze bagage kwam wel bijna als laatste van de band maar we waren allang blij dat het toch nog kwam, met overstap en al.

Thijs kwam ons halen en bracht ons naar huis en Sanne kwam dan onze auto ook nog terugbrengen, alles netjes geregeld.

I Went to Middle Earth & all I got was this Ring.... :-) Een exacte kopie van de echte filmring meegebracht uit Hobition

We hebben cadeautjes uitgewisseld, en uiteraard nog maar eens herhaald hoe schitterend het allemaal geweest is.

En nu zit het er echt op, we zijn allebei wel heel heel moe en gaan zeer waarschijnlijk vroeg slapen.

Het is precies de 'once in a lifetime' vakantie geworden die we gehoopt hadden dat het zou worden.

Wat een mooi land, echt een aanrader voor iedereen die van natuur houdt.

Lees meer van mijn reisblogs